اثربخشی آموزش کوشش های مجزا بر تقلید حرکتی در کودکان مبتلا به اوتیسم

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش کوشش های مجزا بر مهارت تقلید حرکتی در یک کودک مبتلا به اوتیسم با کارکرد بالا انجام گرفت. این پژوهش از نوع مورد منفرد با طرح A-B-A  بود. از آنجا که پژوهش حاضر، به دنبال موارد خاص و یا غیرمعمول بود، از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. آزمودنی یک کودک مبتلا به اوتیسم پسر با سن 3 سال و 3 ماه در استان کرمانشاه بود. برنامه مداخله به مدت 21 جلسه (6 هفته متوالی جلسه ای یک ساعت) بر روی کودک انجام شد. همچنین، این پژوهش دارای سه مرحله پیگیری، 2 ماهه، 4 ماهه و 6 ماهه بعد از آخرین جلسه مداخله بود. در این پژوهش برای سنجش تقلید حرکتی از مقیاس تقلید حرکتی (MIS) استون، آشلی و لیتلفورد (2015) استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-22 و درصد داده های غیرهمپوش (PND)، درصد داده های همپوش (POD) و d کوهن مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که  آزمودنی در خط پایه نمرات تقلید حرکتی تقریبا ثابتی داشت که در جلسه آخر مداخله به درصد بهبودی (PND) 60/0، درصد همپوشانی (POD) 40/0 و  بعد از پیگیری 2 ماهه، 4 ماهه و 6 ماهه به درصد بهبودی (PND) 100 درصد رسید. همچنین، اندازه اثر با استفاده از d کوهن برای آزمودنی بعد از مداخله 34/1 و بعد از 3 مرحله پیگیری 07/12 به دست آمد که در سطح بهبودی بالایی قرار داشت. بنابراین، آموزش کوشش های مجزا می تواند مورد توجه معلمان استثنایی، روانشناسان و برنامه ریزان مربوطه قرار گیرد.