تاثیر اجرای برنامه مثبت اندیشی گروهی بر اضطراب و دلبستگی مادران نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان

مادران دارای نوزاد نارس اضطراب بیش تری را نسبت به مادران دارای نوزاد ترم تجربه می کنند. با جدایی مادر از نوزاد، مهم ترین مولفه اثرگذار بر دلبستگی که تماس فیزیکی با نوزاد است، نیز مختل می شود. هدف این پژوهش تعیین تاثیر اجرای برنامه مثبت اندیشی گروهی بر اضطراب و دلبستگی مادران نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بوده است.

این پژوهش از نوع کارآزمایی تصادفی است که در سال 1399 در شهر کرمانشاه انجام گرفته است. 72 نفر از مادران دارای نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های امام رضا (ع) و محمد کرمانشاهی به روش اختصاص تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های اضطراب اسپیلبرگر و دلبستگی پس از تولد استفاده شد. داده های جمع آوری شده با کمک نرم افزار SPSS نسخه 16 و با استفاده از آزمون های آماری (ANOVA و Chi-Square) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

مقایسه اضطراب آشکار قبل از مداخله (791/0=p) و بعد از مداخله (373/0=p) در دو گروه مداخله و کنترل نشان داد که دو گروه تفاوت معناداری با هم ندارند. مقایسه اضطراب پنهان قبل از مداخله (831/0=p) و بعد از مداخله (093/0=p) نیز نشان داد بین دو گروه تفاوت آماری معناداری وجود نداشته است. اما مقایسه میزان تغییرات تفاوت معناداری را نشان داد (025/0=p). در مورد دلبستگی، قبل از مداخله هیچ کدام از زیرمقیاس های دلبستگی در دو گروه تفاوت آماری معناداری نداشته است (05/0>p) پس از مداخله در نمره زیرمقیاس های «نبود خصومت» و «رضایت از تعامل» تفاوت معنادار (05/0<p) مشاهده شد.

با توجه به یافته های حاصل از پژوهش، اجرای برنامه مثبت اندیشی گروهی را به عنوان برنامه ای تکمیلی، در کنار مراقبت های معمول برای مادران نوزادان نارس به پرستاران و مسوولان بخش های مراقبت ویژه نوزادان توصیه می شود.