شیعیان و دانش قرائت در سه قرن نخست

دانش «قرایت» یکی از علومی است که درباره قرآن در میان مسلمانان شکل گرفت و به مرور زمان گسترش زیادی یافت. اهمیت قرآن نزد مسلمانان موجب اهمیت یافتن علوم مربوط به آن شد و علم قرایت هم از این قاعده مستثنا نیست. نقش شیعه در این دانش و میزان اهتمام آنان از جمله مواردی است که چندان مد نظر قرار نگرفته و ازاین رو گاهی بکلی نادیده انگاشته شده است. نوشتار پیش رو به شیوه «توصیفی تحلیلی» و با بهره گیری از اطلاعات کتابخانه ای از رهگذر معرفی مهم ترین قاریان شیعه در سه قرن نخست، درصدد تبیین بخشی از تلاش های شیعیان در این دانش است. بدین منظور کافی است به تلاش های امامان شیعه‰ در زمینه آموزش قرایت و تربیت شاگردان در این رشته اشاره شود، تا آنجا که برخی از مشهورترین قاریان مسلمان در زمره شیعیان یا شاگردان ایمه‰ به شمار آمده اند. علاوه بر آن شیعیان کتاب های متعددی در این زمینه به رشته تحریر در آورده اند. از سوی دیگر بر اساس پژوهش صورت گرفته، انگاره «شیعه بودن برخی از قراء مشهور مانند عاصم، حمزه و کسایی» که از دیرباز مطرح شده و در دوره های بعدی پذیرفته شده، به چالش کشیده شده و در نهایت، فهرستی از قاریان شیعی امامی (25 تن)، قاریان زیدی (5 تن) و قاریان متمایل به تشیع (9 تن) ارایه گردیده است.