نقش واسطه ای اضطراب مرگ و اضطراب کرونا در رابطه بین تاب آوری و اضطراب بیماری در پرستاران شهر تهران: یک مطالعه توصیفی

 اضطراب بیماری (خودبیمارانگاری) یکی از مهم ترین پدیده هایی است که در طول دوران شیوع کرونا در زندگی افراد و به ویژه پرستاران و کادر درمان اختلال ایجاد کرده است. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش واسطه ای اضطراب مرگ و اضطراب کرونا در رابطه بین تاب آوری و اضطراب بیماری انجام شد.

 در مطالعه توصیفی حاضر، جامعه آماری شامل پرستاران بیمارستان های مناطق 10، 14، 15 و 20 شهر تهران در چهار ماه اول سال 1401 بود. تعداد 250 نفر به شیوه نمونه برداری در دسترس انتخاب شدند و به پرسش نامه خودبیمارانگاری Evans، مقیاس تاب آوری Connor و Davidson، مقیاس اضطراب مرگ Templer و پرسش نامه اضطراب کرونا Alipour و همکاران پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از مدل سازی معادلات ساختاری و تحلیل مسیر استفاده شد.

 یافته های پژوهش نشان داد که بین تاب آوری با اضطراب مرگ، اضطراب کرونا و اضطراب بیماری رابطه آماری منفی و معناداری وجود دارد (05/0<p). بر اساس نتایج پژوهش، تاب آوری، اضطراب مرگ و اضطراب کرونا در مجموع 52 درصد از واریانس اضطراب بیماری را تبیین می کنند. نتایج تحلیل مسیر نشان داد تاب آوری با واسطه اضطراب کرونا (481/2=t،
 541/0-=β) و اضطراب مرگ (252/2=t، 482/0-=β) بر اضطراب بیماری اثر غیرمستقیم معنادار (واسطه‍ ای) دارد (05/0<p).

 یافته های پژوهش حاضر نشان دهنده نقش اضطراب مرگ و اضطراب کرونا در تاب آوری و اضطراب بیماری است. پیشنهاد می شود به منظور کاهش و پیش گیری از اضطراب بیماری، با محوریت کاهش اضطراب مرگ و اضطراب کرونا، ارایه خدمات بهداشت روان در قالب جلسات آموزشی تاب آوری انجام گردد.