تاثیر افزایش سرعت دویدن بر تغییرات سه بعدی زوایای مفصلی اندام تحتانی در زنجیره باز حرکتی و فاز سوئینگ

هدف :

دویدن به عنوان یکی از محبوب ترین ورزش ها شناخته می شود و محدودیت زمانی و مکانی ندارد و با توجه اینکه اخیرا به دلیل تغییر سبک زندگی، استفاده از تردمیل برای پیاده روی و دویدن افزایش یافته است. با این حال، تفاوت های بیومکانیکی در هماهنگی بین دویدن روی تردمیل با سرعت های مختلف به اندازه کافی مورد توجه قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه تاثیر افزایش سرعت دویدن بر تغییرات سه بعدی زوایای مفصلی اندام تحتانی در زنجیره باز حرکتی و فاز سویینگ بود.

روش ها :

تعداد 28 دونده نخبه در این پژوهش شرکت نمودند. آزمودنی ها بر روی تردمیل مجهز دویدند در حالی که داده های کینماتیک دویدن از طریق یک سیستم سه بعدی ثبت حرکت با 12 دوربین در سرعت های 5/2، 5/3 و 5/4 متر بر ثانیه به مدت 30 ثانیه ثبت گردید. داده ها بر اساس جرم بدن آزمودنی ها و همچنین 101 نقطه زمانی در چرخه دویدن نرمال شدند نرمال بودن و همگنی واریانس فرضیه های متغیرهای وابسته با استفاده از تست های Bartlett و Levens مورد آزمون قرار گرفت. از آزمون اندازه گیری مکرر جهت اندازه گیری زوایای لگن، زانو و مچ پا بین مفاصل اندام تحتانی غالب و غیر غالب در فاز سویینگ دویدن انجام شد.

یافته ها :

در دامنه حرکتی مفاصل هیپ، زانو و مچ پا بین هر سه سرعت  5/2، 5/3 و 5/4، در همه صفحات اختلاف معنی داری وجود داشت.

نتیجه گیری:

 تغییرات زاویه و دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و مچ پا زمانی که سرعت دویدن افزایش می یابد در فاز سویینگ به طور قابل توجهی بیشتر است. با توجه به اینکه در دویدن با سرعت بالا، پایداری بدن کاهش می یابد که سیستم عصبی مرکزی برای تنظیم ساختار بدن و کاهش ناپایداری در پاسخ به اختلالات اعمال شده، فرمان افزایش دامنه حرکتی زاویه مفاصل مذکور را می دهد. همچنین نتایج نشان می دهد که مفصل مچ پا، به عنوان نزدیک ترین مفصل در تماس با زمین، با افزایش تغییرات زاویه و دامنه حرکتی مفصل مچ پا در طی دویدن، با کاهش زمان تماس پا با زمین در هر گام به سریعتر و کارآمدتر دویدن کمک می کند و می توان نتیجه گرفت که این نکته در افزایش سرعت تاثیرگذار است.