یک مدل تجربی برای برآورد زمان بازآوایی در اماکن آموزشی

بازتابش صوتی از سطوح داخلی اماکن بسته سبب تشدید صدای منابع می گردد. بازتابش صوتی در برخی موارد مفید و اغلب اجتناب ناپذیر است. تعیین دقیق میزان تاثیر و کنترل بازتابش های مزاحم همواره یکی از موضوعات مهم علم آکوستیک بوده است. اغلب محیط های آموزشی و اداری موجود دارای زمان بازآوایی بلند بوده و سبب تشدید صدا به صورت مزاحم می گردند. هدف این تحقیق ارایه یک مدل تجربی برای برآورد زمان بازآوایی است.در این مقاله متغیرهای موثر بر زمان بازآوایی و مقادیر واقعی آن در محیط های آموزشی یک سایت دانشگاهی اندازه گیری و مدل های محاسباتی موجود برای برآورد زمان بازآوایی مورد تحلیل و مقایسه قرار گرفته است. براساس یک روش منطقی با استفاده از داده های جمع آوری شده از محیط های واقعی، یک مدل تجربی توسعه یافته ارایه شده است. متوسط ضریب جذب صوتی سطوح داخلی در محیط های مورد بررسی 01/0 ± 04/0 و زمان بازآوایی اندازه گیری شده S 28/0 ± 78/0 بوده است. نتایج نشان داد که 9 مدل محاسباتی متداول برای برآورد زمان بازآوایی محیط پژوهش مقادیر غیرقابل قبول و بالاتر را برای شاخص مذکور داشته اند.در این تحقیق برمبنای تحلیل رگرسیون و توسعه مدل سابین[i] معادله تجربی جدید ارایه شده است که نتایج پیش بینی زمان بازآوایی آن در مقایسه با مقادیر اندازه گیری شده و با خطای کمتر از P=0.001، ضریب تعیین R2=0.58 و خطای جذر میانگین مربعات RMSD = 0.18 S  اعتبارسنجی شده است.