بررسی تاثیر آموزش تاب آوری بر کاهش بار مراقبتی خانواده های دارای بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی

بیماری اسکیزوفرنی شدیدترین بیماری مزمن روانپزشکی است که با اختلال در توانایی های اجتماعی و شغلی همراه است. این اختلال علاوه بر فرد مبتلا، کل سیستم خانواده را نیز درگیر می کند. بار مراقبتی، استرس های روانی اجتماعی و جسمانی است که در اثر مراقبت طولانی مدت از بیمار به مراقبین وارد می شود و موجب مشکلات چون فرسودگی، اضطراب، افسردگی برای مراقبین می گردد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش تاب آوری بر کاهش بار مراقبتی خانواده های دارای بیمار اسکیزوفرنی انجام شده است.

در این مطالعه نیمه تجربی از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری شامل تمام مراقبین بیماران اسکیزوفرنیا مراجعه کننده به بیمارستان روانپزشکی روزبه در شهر تهران در سال 1398 بود. سی و شش نفر از افراد مایل به شرکت در مطالعه، پس از گرفتن رضایت کتبی از آنان با روش تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. پس از کسر ریزش ها، پانزده نفر در گروه آزمایش و هجده نفر درگروه کنترل تا پایان مداخله حضور داشتند. در این پژوهش از پرسشنامه بار مراقبتی زاریت و پروتکل مداخله، برنامه آموزش مولفه های تاب آوری هندرسون و میلستسن استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS انجام گرفت.

یافته ها نشان داد مداخله مددکاری اجتماعی گروهی در گروه آزمایش با رویکرد آموزش تاب آوری، از نظر آماری تفاوت معناداری با گروه کنترل داشت و مداخله مددکاری اجتماعی گروهی توانسته بود نمره کل تاب آوری را نسبت به گروه کنترل به صورت معناداری افزایش دهد. (P<0/05) 

مداخلات گروهی مددکاری اجتماعی که با هدف افزایش تاب آوری در مراقبین بیماران دارای اختلال روانپزشکی انجام می شود، می تواند بر افزایش تاب آوری موثر باشد و زمینه را برای ارتقای کیفیت زندگی این افراد فراهم کند. نتایج این مطالعه به مددکاران اجتماعی کمک می کند که از مدل تاب آوری برای بالا بردن سطح سلامت، افزایش عملکرد اجتماعی، اقتصادی و رفاهی و بهبود سطح تحمل مراقبین و برای مراقبت و آموزش و کار با خانواده های بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی استفاده کنند.