بررسی نقش تعدیل گر خودشفقتی و بخشش در رابطه ی بین تعارضات و تعاملات زناشویی با کیفیت زندگی زناشویی

کیفیت زندگی زناشویی بر سلامت روان، روابط خانوادگی و سلامت جسمی افراد دارد؛ بر این اساس شناخت عوامل موثر بر آن امری ضروری به نظر می رسد. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش تعدیل گر خودشفقتی و بخشش در رابطه ی تعارضات و تعاملات زناشویی با کیفیت زندگی زناشویی در کارمندان متاهل دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه ی آماری این پژوهش شامل تمامی کارکنان متاهل دانشگاه جندی شاپور اهواز بود که از بین آن ها 200 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. به منظور جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه ی کیفیت زناشویی (QMI)، مقیاس ارزیابی گرایش به بخشش (HFS)، مقیاس تعامل رابطه ی انجمن تگزاس (TTRIS)، مقیاس تعارضات زناشویی (MCQ) و مقیاس خودشفقتی فرم کوتاه استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و تعاملی استفاده شد. نتایج تجزیه وتحلیل آماری نشان داد که خودشفقتی و بخشش رابطه بین تعارضات زناشویی باکیفیت زندگی زناشویی را تعدیل می کنند. همچنین خودشفقتی و بخشش رابطه بین تعاملات زناشویی با کیفیت زندگی زناشویی را تعدیل می کنند. می توان نتیجه گرفت که متغیرهای خودشفتی و بخشش نقش مهمی در رابطه ی بین تعارضات و تعاملات زناشویی با کیفیت زندگی زناشویی زوجین دارند