بهبود مدیریت رواناب شهری از لحاظ کمی و کیفی در بندرعباس با کمک رویکرد بهترین گزینه های عملیاتی (BMPs)

توسعه شهرنشینی و افزایش سطوح نفوذناپذیر، به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک با ریزش های جوی ناچیز و حجم زیاد رواناب تولیدی، باعث می شود تا خطر ایجاد سیل که یکی از پرمخاطره ترین بلایای طبیعی است افزایش یابد. در این پژوهش به بررسی مدیریت کمی و کیفی رواناب در بخشی از شهر بندرعباس پرداخته شده است. بنابراین سعی شده است تا با شبیه سازی نحوه عملکرد سیستم زهکشی رواناب سطحی، نقاط حساس به آب گرفتگی بررسی و بهترین گزینه های عملیاتی برای کاهش حجم سیل و کنترل بار آلودگی بررسی شود. بدین منظور با استفاده از نرم افزار EPA-SWMM سه راهکار مدیریتی سیستم ماند بیولوژیکی، پشت بام سبز و جوی باغچه مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور بررسی آنالیز حساسیت مدل، سه پارامتر شیب کانال، ضریب زبری کانال و درصد نفوذناپذیری بر روی نتایج مدل بررسی شدند و مشخص شد که درصد نفوذناپذیری بیشترین حساسیت را در پیک رواناب خروجی ایجاد می کند. نتایج نشان داد که راهکار مدیریتی پشت بام سبز نسبت به بقیه راهکارها، با متوسط کاهش 8/18درصدی دبی پیک از عملکرد بهتری برخوردار است. همچنین با توجه به نتایج کیفی راهکار مدیریتی پشت بام سبز پارامترهای BOD، COD و PO4 را به مقدار قابل توجهی کاهش می دهد. بنابراین راهکار مدیریتی پشت بام سبز به عنوان بهترین راهکار در کاهش پیک و بار آلودگی در محدوده مورد مطالعه انتخاب شد.