کاربرد هیدروژل های نانوکامپوزیتی مبتنی بر زیست پلیمرها در سامانه های دارورسانی

هدف از این مطالعه، بررسی خواص هیدروژل های زیست پلیمری نانوکامپوزیت حاوی نانوذرات و کاربرد آن ها در سامانه های رهایش دارو است. هیدروژل نانوکامپوزیت های زیست پلیمری در سال های اخیر به صورت طبیعی و مصنوعی تهیه شده اند. هر کدام از روش ها مزایا و معایب خاص خود را دارند. در میان زیست پلیمرهای طبیعی، سلولز، کربوکسی متیل سلولز، کیتوسان، کربوهیدرات متیل کیتوسان، آلژینات، نشاسته و ژلاتین به طور گسترده ای برای آماده سازی هیدروژل نانوکامپوزیت های زیست پلیمری و همچنین در میان زیست پلیمرهای مصنوعی، پلی اتیلن گلیکول، پلی وینیل الکل و پلی آکریلیک اسید مورد مطالعه قرار گرفته اند. هیدروژل ها بعد از بیشینه تورم، استحکام مکانیکی خود را از دست می دهند، بنابراین کاربردهایشان محدود می شود. سامانه های دارورسانی برای رهایش عوامل درمانی به کار می روند. حامل های مختلفی در طراحی سامانه دارورسانی موثر برای رهاسازی درمانی به مکان های هدف، از جمله پلیمرهای طبیعی و مصنوعی، مورد مطالعه قرار گرفته اند. هیدروژل نانوکامپوزیتی زیست سازگار در سال های اخیر به عنوان یکی از امیدوارکننده ترین سامانه های تحویل دارو با توجه به قابلیت های منحصربه فرد خود با ترکیب ویژگی های هیدروژل با نانوذرات مورد ارزیابی قرار گرفته اند. در زمینه رهایش دارو در سال های اخیر پیشرفت قابل توجهی حاصل شده که به ویژه با پیشرفت سریع نانوداروها باعث درک بهتر و بهبود رهایش دارو در مقابل بیماری های عفونی و سرطانی شده است.