بررسی اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر راهبردهای خودمهارگری در دانش آموزان با اختلال نافرمانی مقابله جویانه

یکی از دلایل عمده ارجاع کودکان و نوجوانان به کلینیک های خدمات مشاوره و روانشناختی، اختلال نافرمانی مقابله جویانه است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر راهبردهای خودمهارگری در دانش آموزان با اختلال نافرمانی مقابله جویانه انجام شده است. مطالعه حاضر، مطالعه تک آزمودنی از نوع  ABAمی باشد. جامعه آماری پژوهش نیز شامل تمام دانش آموزان مدارس متوسطه اول شهرستان دالاهو در سال تحصیلی 1399-1400 بود. 6 دانش آموز با روش نمونه گیری هدفمند و با رعایت کامل ملاحظات اخلاقی انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل؛ مصاحبه بالینی نیمه ساختار یافته بر مبنای DSM-5، مقیاس درجه بندی اختلال نافرمانی مقابله ای و مقیاس خودمهارگری تانجی. سپس آزمودنی ها 10 جلسه مداخله مبتنی بر طرحواره درمانی هیجانی لیهی را دریافت کردند و پس از جلسات چهارم، هفتم و دهم توسط ابزارهای پژوهش مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج تحلیل های آماری بررسی اثربخشی طرحواره درمانی هیجانی بر علایم خودمهارگری را در 6 مشارکت کننده نشان می دهد. مقادیر d کوهن در بازه 0.41 تا 0.80 قرار دارد و نشانگر اثرگذاری متوسط رو به بالاست. شاخص های PEM، PND و PAND همه 1 به دست آمده و مقدار مطلق RCI در تمام موارد بیشتر از 1 است. مجموع شاخص های آماری نشانگر اثرگذاری بالا و با ثبات طرحواره درمانی هیجانی بر علایم خودمهارگری در هر 6 مشارکت کننده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که دانش آموزان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله جویانه در حوزه راهبردهای خودمهارگری دچار مشکل هستند و طرحواره درمانی هیجانی به عنوان یک رویکرد درمانی نوین می تواند در توانمندسازی و کاهش مشکلات آنها تاثیرگذار باشد. می توان نتیجه گرفت طرحواره درمانی هیجانی بر راهبردهای خودمهارگری در دانش آموزان با اختلال نافرمانی مقابله جویانه اثربخش است.