بررسی مقایسه ای اثرات دو دوره زمانی درمانی متفاوت با استرادیول در آماده سازی آندومتر بر پیامد بارداری جنین فریز

در حال حاضر در ارتباط مدت درمان با استرادیول در سیکل انتقال جنین فریز شده و تاثیر آن بر پیامد بارداری اختلاف نظر وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر طول مدت درمان با استرادیول در آماده سازی آندومتر در سیکل انتقال جنین فریز بر پیامد بارداری زنان نابارور انجام شد.

این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال 1400 بر روی 140 زن نابارور کاندید درمان کمک باروری IVF به روش انتقال جنین فریز شده انجام شد. افراد به طور تصادفی به دو گروه مداخله (دریافت کننده استرادیول، به مدت 8 روز) و کنترل (دریافت کننده استرادیول به روش معمول، 13 روز) تخصیص یافتند. در گروه مداخله از روز هشتم دریافت استرادیول و در گروه کنترل از روز سیزدهم دریافت استرادیول، پروژسترون شروع می شد. در هر دو گروه سطح استرادیول و پروژسترون در روز قبل از شروع پروژسترون اندازه گیری و سپس جنین ها در مرحله مورولا یا بلاستوسیست منتقل می شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 26) و آزمون های کای دو و تی دانشجویی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

در گروه مداخله و کنترل میانگین سطح سرمی استرادیول هنگام انتقال جنین به ترتیب 1/287±7/285 و 3/354±5/443 (028/0=p)، میانگین ضخامت آندومتر در زمان شروع پروژسترون 4/1±3/9 و 9/0±8/8 میلی متر (008/0=p)، فراوانی رخداد حاملگی شیمیایی 4/31% و 1/17% (049/0=p، 1/1=OR) و فراوانی حاملگی بالینی 1/27% و 1/17% (154/0=p، 4/1=OR) بود.

در زنان نابارور تحت درمان با روش کمک باروری IVF، طول مدت درمان کمتر با استرادیول در آماده سازی آندومتر و سیکل انتقال جنین فریز با پیامدهای بهتر حاملگی همراه است.