تلاقی ادبیات و جغرافیا: بررسی فضا از خلال کارتوگرافی در آثار کنت وایت

 در دهه های اخیر یا دقیق تر از اواسط قرن بیستم تاکنون، با پیشرفت تکنولوژی درزمینه کارتوگرافی و با ظهور جغرافیای انسانی، رابطه ادبیات و جغرافیا توجه پژوهشگران علوم انسانی و اجتماعی را به خود جلب کرده است. در این بین، کارتوگرافی ادبی به حوزه ای بینا رشته ای و جذاب تبدیل شده است.
در مقاله توصیفی - تحلیلی حاضر، برای پی بردن به تعامل و تاثیر نقشه های جغرافیایی و متون ادبی بر یکدیگر و نیز درک مفهوم فضا و مکان در آثار وایت، ابتدا پیوندهای مشترک میان جغرافی دانان و اهل ادب، دیدگاه هایشان و چگونگی آفرینش نقشه ها بررسی شده است؛ سپس تعریفی جامع از نقشه، نقشه نگار و آنچه که کارتوگرافی دیروز را از کارتوگرافی امروز متمایز می کند ارایه شده است؛ همچنین جایگاه نقشه در شعر وایت و نیز رویکرد شاعر از کارتوگرافی ادبی بررسی شده است. در بخش آخر این پژوهش، نقطه نظرات دو پژوهشگر و پیشرو در کارتوگرافی ادبی، فرانکو مورتی و باربارا پیاتی که پروژه هایشان تطبیقی و همچنین تاریخی است، مطالعه و سپس نظریه های آنها با دیدگاه کنت وایت مقایسه شده است.