ارزیابی تاثیرات راهبردی نشست نقب بر پیمان ابراهیم

پیمان ابراهیم با هدف عادی سازی روابط دولت های عربی با اسراییل و به ابتکار دونالد ترامپ رییس جمهور پیشین ایالات متحده آمریکا و به منظور مهار راهبردهای جمهوری اسلامی ایران منعقد شد. مجاورت جغرافیایی جمهوری اسلامی با کشورهای عربی و اسراییل در هندسه ژیوپلیتیک غرب آسیا،توان و قدرت نظامی جمهوری اسلامی ایران از عوامل امضای پیمان ابراهیم محسوب می شود. ضرورت تقویت وتحکیم پیمان ابراهیم زمینه ای را فراهم کرد که وزیران خارجه چهار کشور مصر، امارات، بحرین و مغرب در نقب در جنوب فلسطین اشغالی گردهم آیند. این نشست به منظور تحکیم و قوام این پیمان،حل اختلافات میان اعضا و همچنین تفاهم برای نیل به بیانیه مشترک بابت چگونگی رفتارهای منطقه ای جمهوری اسلامی ایران و جلوگیری از نفوذ جمهوری اسلامی فراهم شده است. در این مقاله تلاش بر آن است که ضمن تشریح رهیافت نظری در الگوی موازنه تهدید، زمینه ها و عوامل و همچنین اهداف نشست نقب، تاثیرات راهبردی نشست نقب بر پیمان ابراهیم مورد ارزیابی قرار گیرد. لذا پرسش اصلی عبارت است از این که: نشست نقب چه تاثیری از منظر راهبردی بر پیمان ابراهیم داشته است؟ داده ها و نتایج پژوهش نشان می دهند که نشست نقب از منظر راهبردی به دنبال قوام و تحکیم پیمان ابراهیم و بازتعریف نظم جدید دولت های عربی و اسراییل در مقابله با جمهوری اسلامی ایران در منطقه پر آشوب غرب آسیا است.این پژوهش از روش تحقیق توصیفی تحلیلی بهره گرفته و الگوی نظری موازنه تهدید را به مثابه چارچوب نظری خود انتخاب کرده است.