قصور در حضور نزد مرجع داوری بین المللی با تاکید بر قضیه چین و فیلیپین

رعایت اصل تناظر ملازمه با این امر دارد که دادرسی در غیاب یکی از طرفین انجام نشود و از سوی دیگر رعایت منافع طرفی که به مرجع صالح مراجعه کرده است، مستلزم ادامه رسیدگی و صدور رای قاطع است. اگر یک کشور بتواند با عدم حضور نزد مرجع صالح، صلاحیت رسیدگی را از آن مرجع سلب نماید این امر بشدت، اعتبار شیوه های مسالمت آمیز حل اختلافات را متزلزل خواهد نمود. چین در سال 2009 با صدور نقشه ای که به دبیر کل سازمان ملل متحد داده شد، خبر از ترسیم خط 9 نقطه ای در دریای چین جنوبی داد. فیلیپین به عنوان معترض ترین کشور، مدعی بروز یک اختلاف بین المللی بدلیل ناسازگاری خط 9 نقطه ای چین با کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق دریاها (1982) شد و در تاریخ 22 ژانویه 2013 با استناد به مقررات کنوانسیون دادخواست خود بر علیه چین را به دیوان داوری متشکله بر اساس پیوست 7 فصل پانزدهم کنوانسیون ارجاع داد. چین در تمام مراحل رسیدگی، از شرکت کردن خودداری نمود چراکه دیوان داوری را فاقد صلاحیت برای رسیدگی به اختلاف می دانست. این مقاله بر آن است تا اعتبار فرآیند رسیدگی به اختلافات را در صورت قصور در حضور نزد مرجع رسیدگی کننده مورد پژوهش قرار دهد. نتیجه اجمالی تحقیق اینست که کشور غایب در رسیدگی همچنان بعنوان یک طرف دعوا محسوب شده و صرف عدم حضور، باعث زوال این موقعیت یا از بین رفتن صلاحیت مراجع صالح به رسیدگی نمی شود؛ اما تکالیف ویژه ای برای مرجع رسیدگی ایجاد می گردد که در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد.