بهبود ناگویی هیجانی بیماران وابسته به مواد افیونی: اثر بخشی درمان شناختی رفتاری

هدف پژوهش حاظر بررسی اثر بخشی درمان شناختی، رفتاری در بهبود ناگویی هیجانی بیماران وابسته به مواد افیونی بود. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با روش پیش آزمون، پس آزمون با یک گروه کنترل بود. از بین کلیه بیماران وابسته به مواد افیونی در مراکز در مان سو مصرف مواد مروارید شهر تهران تعداد 50 بیمار به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب وپرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو را تکمیل کردند سپس 36 بیمار را که ناگویی هیجانی بیشتری داشتند به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در گروه 18 نفری آزمایش و گواه قرار داده  شدند. برای گروه آزمایش، رفتاری در 10 جلسه 90 دقیقه ای و به صورت هفتگی برگزار شد. سپس از دو گروه پس آزمون گرفته و پرسشنامه باورهای غیر منطقی مجددا بر روی آنان اجرا شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان شناختی رفتاری موجب بهبود ناگهانی هیجانی بیماران وابسته  به مواد شده است. یافته های این پژوهش میتوانند کاربرد های بالینی در پیشگیری و بهبود ناگویی هیجانی بیماران وابسته به مواد داشته باشد.