اثر تمرینات مقاومتی بر برخی از نشانگرهای آپوپتوز ناشی از کاردیومیوپاتی دیابتی و سندرم ترک مورفین در موش های نر دیابتی

سندرم ترک مورفین از عوامل تشدیدکننده آپوپتوز در کاردیومیوپاتی دیابتی است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرینات مقاومتی بر برخی از نشانگرهای آپوپتوز ناشی از کاردیومیوپاتی دیابتی و سندرم ترک مورفین در موش های نر دیابتی بود.

در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی به 4 گروه با 8 سر موش، شامل گروه های: دیابت، دیابت مورفین، دیابت+ تمرین مقاومتی، دیابت مورفین+ تمرین مقاومتی تقسیم شدند. پس از اجرای پروتکل القاء دیابت، گروه های معتاد 21 روز مورفین را به صورت خوراکی دریافت کردند و پس از ترک مورفین گروه های تمرین به مدت 8 هفته در پروتکل تمرین مقاومتی شرکت کردند. بعد همه موش ها کشته و تشریح شده و بافت قلب آنها خارج گردید. برای ارزیابی فاکتورهای آپوپتوزی از کیت های الایزا استفاده شد.

در موش های دیابتی با سندرم ترک مقادیر BAX و نسبت BAX/BCL2 نسبت به گروه دیابت به صورت معنی داری افزایش و مقدار BCL2 کاهش یافت. تمرین مقاومتی در موش های دیابتی با سندرم ترک موجب افزایش معنی دار BCL2 و کاهش مقدار BAX و نسبت BAX/BCL2 نسبت به گروه دیابتی با سندرم ترک شد. همچنین تمرین مقاومتی در گروه دیابت نیز موجب افزایش BCL2 و کاهش BAX و نسبت BAX/BCL2 نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. در هیچ یک از موارد اختلاف معنی داری بین گروه دیابت-سندرم ترک-تمرین مقاومتی با گروه کنترل دیابتی مشاهده نشد.

نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرین مقاومتی موجب کاهش فاکتورهای آپوپتوتیک بافت قلبی ناشی از سندرم ترک مورفین در موش های دیابتی می شود.