القای پاسخ‏های ایمنی اختصاصی در موش‏های تلقیح شده با پلاسمید یوکاریوتی بیان کننده اپیتوپ G1 از ویروس تب بی دوام گاوی

تب بی دوام گاوی (BEF) یک بیماری ویروسی قابل انتقال توسط بندپایان در گاو و گاومیش آبی است که موجب بروز خسارات اقتصادی و تجاری قابل توجهی بر صنعت دامپروری می‏گردد. گلیکوپروتیین G از ویروس تب‏ بی‏دوام گاوی (BEFV) به عنوان یک کاندیدای احتمالی جهت تولید واکسن‏های نوترکیب در برابر این بیماری شناخته شده است. هدف از این مطالعه، بررسی ایمنی‏زایی یک پلاسمید یوکاریوتی بیان کننده اپیتوپ G1 از ژن گلیکوپروتیین G ویروس تب بی‏دوام گاوی به عنوان یک واکسن DNA احتمالی در موش بود.

ابتدا پلاسمید یوکاریوتی بیان کننده اپیتوپ G1 تحت عنوان pEGFPN1-G1 ساخته شد. پس از انتقال سازه نوترکیب pEGFPN1-G1 به سلول‏های جنینی کلیه انسان (HEK 293)، بیان پروتیین G1 با استفاده از روش‏ ایمونوفلورسنس غیر مستقیم (IFA) تایید شد. سپس به منظور انجام آزمایش‏های ایمنی‏زایی، موش‏های ماده با سن شش تا هشت هفته در چهار گروه پنج تایی، سه مرتبه و به صورت داخل عضلانی با سازه نوترکیب pEGFPN1-G1، واکسن تجاری تب بی دوام گاوی، پلاسمید pEGFP-N1 و بافر PBS 1X با فواصل زمانی دو هفته‏ای مورد تلقیح قرار گرفتند. 14 روز‏ پس از آخرین تزریق، حیوانات خونگیری شدند و سرم آن‏ها به منظور بررسی تولید آنتی‏بادی‏های اختصاصی علیه پروتیین G1 در آزمایش‏های ایمونوبلات، الایزا (ELISA) و خنثی سازی ویروس (VN) مورد استفاده قرار گرفت. مقادیر چگالی نوری تمامی نمونه‎های سرمی بدست آمده از آزمایش الایزا در قالب یک طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار با استفاده از نرم افزار SAS مورد آنالیز آماری قرار گرفت.

نتایج آزمایش‏های ایمونوبلات و آنالیز آماری نمونه‎های سرمی بدست آمده از آزمایش الایزا نشان دادند که سازه‏ نوترکیب pEGFPN1-G1 توانست موجب القای ایمنی و تولید آنتی‏بادی اختصاصی علیه آنتی‏ژن G1 در موش‏ها شود. با این حال، سرم‏ موش‏های تلقیح شده با این پلاسمید نتوانست ویروس تب بی دوام گاوی در حال تکثیر را خنثی کند.

از آنجایی که سازه‏ نوترکیب pEGFPN1-G1 توانایی تولید آنتی‏بادی‏های اختصاصی علیه آنتی ‏ژن G1 از ویروس تب بی دوام گاوی را در مدل حیوانی داشت، نتایج این مطالعه می‏تواند گامی در جهت توسعه واکسن‏های نوین برای بیماری تب بی دوام گاوی در آینده باشد.