چرخش فکری روشنفکران ایرانی در میانه دو انقلاب

پس از انقلاب مشروطه و ناکامی در ایجاد دولت مرکزی قدرتمند، روشنفکران ایرانی از دهه 1290 شمسی به بعد با ارایه ایده های جدید و تاکید بر مدرنیسم مطلقه از ظهور رضاخان حمایت کردند. کمتر از چهار دهه بعد نسلی دیگر از روشنفکران طی دهه 40 و 50 شمسی با چرخشی فکری از غربگرایی به سنت گرایی در بسیج اجتماعی علیه حکومت پهلوی نقشی بی بدیل داشتند. هدف پژوهش حاضر واکاوی چرایی چرخش فکری روشنفکران ایرانی از غرب گرایی به سنت گرایی در میانه دو انقلاب است. بنابراین در پاسخ به چرایی چرخش فکری روشنفکران ایرانی، این فرضیه مورد بررسی قرار می گیرد که روشنفکران دهه 1290 شمسی در واکنش به ناکامی مشروطه و روشنفکران دهه 1340 شمسی در واکنش به مدرنیسم مطلقه غرب دو رویکرد متفاوت غربگرایی و سنت گرایی را انتخاب کردند. در این پژوهش با بهره گیری از ویژگی ذاتی روشنفکری و بیان خاستگاه آن ها در میانه دو انقلاب به اثبات فرضیه پرداخته شده است. پژوهش حاضر از لحاظ روش اجرا از نوع «تحقیقات توصیفی - تحلیلی» است و در جمع آوری اطلاعات و داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای استفاده کرده است.