ارائه الگوی کالبدی- فضایی مطلوب در سکونتگاه های غیررسمی شهر چابهار و پراکنش الگو به کمک نرم افزار گرسهاپر

حاشیه نشینی در شهرها به علت رشد بیسابقه مهاجرت از روستا به شهر معضلی مهم و اجتناب ناپذیر در برابر نظام معماری شهرهای امروزی ایران قرار داده است. در این بین مهاجران در پی عدم دریافت پاسخ برای حل موضوع سکونت از سوی مسیولین شهری، منفعل نمی مانند و پاسخی ازجنس دانش و تجربه بومی خود همچون زاغه، کپر، چادر، آلونک، حلبی آباد و امثال آن را شکل میدهند. سوال مهم در نحوه مداخله کالبدی-فضایی برای حل معضل پیش گفته است. آیا برخورد صرفا سلبی با سکونت خودروی پیش آمده و متعاقبا تخریب هر نوع مدل از معماری ارگانیک شکل گرفته مطلوب است؟ سطح و عمق مداخله در ساختار معماری شکل گرفته که منطبق بر فرهنگ سکونت گروه مخاطب طرح است باید به چه نحوی باشد تا الگوی جدید به لحاظ کالبدی- فضایی میان گروه مخاطب طرح جا بیفتد؟ مقاله پیش رو با محوریت شهر چابهار و سکونتگاه های غیررسمی آن ابتدا سعی در بررسی عمیق تر مساله و سپس یافتن پاسخی پایدار برای حل مساله کالبدی- فضایی پیش آمده دارد. این فرآیند بامطالعات میدانی محقق، برداشت ها و پیمایش های متعدد سکونتگاه های غیررسمی شهر چابهار همراه بوده است. در آخر الگوی کالبدی- فضایی مطلوب بر روی زمین پیاده سازی و با استفاده از نرم افزار گراس هاپر منتشر و ساماندهی شده است.