پیامدهای شکستگی ستون فقرات توراسیک و لومبار در اطفال

این مطالعه با هدف بررسی پیامدهای رادیولوژیکی (دفرمیتی) و بالینی، متعاقب دو نوع رویکرد درمان طبی و یا درمان جراحی در اطفال مبتلا به ترومای ستون فقرات انجام شد.

در این مطالعه که به صورت هم گروهی گذشته نگر انجام شد، بیماران زیر 18 سال مربوط به یک بازه ی زمانی 13 ساله (1386-1398) که به علت ترومای ستون فقرات در قسمت های توراسیک و یا لومبار، در یک مرکز تروما، تحت درمان طبی یا جراحی قرار گرفته بودند، مورد بررسی و پیگیری قرار گرفتند. مشخصات دموگرافیک، مکانیسم آسیب، شرایط بالینی، رادیولوژیک و نوع درمان از پرونده های پزشکی استخراج شد. در زمان پیگیری بیماران، پس از ارزیابی وضعیت نرولوژیک و تصویربرداری ستون فقرات، مشخصات اولیه و ثانویه ی بیماران، مقایسه گردیدند.

تعداد 79 بیمار با میانگین سنی 3/5 ± 14/36 سال وارد این مطالعه شدند و بطور میانگین، تحت پیگیری 36 ماهه قرار گرفتند. شکستگی در 42 بیمار به صورت تک مهره و شایع ترین شکل آن کمپرشن بود. نقص عصبی اولیه در 14 درصد بیماران وجود داشته که 2/6 درصد نقص ناکامل و بقیه تظاهر پاراپلژیک داشتند. درمان در 38 بیمار به صورت جراحی انجام شده بود. بیش از یک سوم بیماران با نقص عصبی در بررسی اولیه، نهایتا بهبود نرولوژیک داشتند و قادر به انجام فعالیت های شخصی بدون وابستگی بودند. در زمان پیگیری، 53/2 درصد بیماران دارای اسکولیوز بودند. اسکولیوز در بیمارانی که تحت جراحی قرار گرفته بودند، بیشتر بود. شکستگی در سطوح متعدد با میزان کمتری کیفوز توراسیک همراه بود.

به نظر می رسد جهت تصمیم درمانی، بهتر است آستانه ی جراحی بالاتری برای TLICS در نظر گرفته شود.