دیدگاه آخوند خراسانی در مساله معاد جسمانی و مبانی صدرایی آن

یکی از ابعاد اندیشه ی آخوند خراسانی، بعد کلامی وی است که کمتر مورد توجه قرار گرفته و تحت الشعاع ابعاد فقهی و اصولی وی قرار گرفته است. یکی از مهمترین مسایل کلامی که در اندیشه آخوند مطرح شده است و به آن پرداخته است مساله«معاد» و به ویژه «معاد جسمانی» است. آراء آخوند در این مساله تحت تاثیر مبانی فلسفی حکمت متعالیه است. بنابراین مساله ی تحقیق، کاوش نظر آخوند خراسانی در مساله معاد جسمانی است و بدین صورت مطرح می شود که «نظر آخوند خراسانی درباره ی معاد جسمانی چیست و مبانی فلسفی آنها کدام است؟». این پژوهش ماهیتا دارای روشی تحلیل عقلی و استدلالی است. مهمترین یافته ی تحقیق این است که آخوند در بحث از معاد و در مساله معاد جسمانی تحت تاثیر مبانی و اصول مهم حکمت متعالیه همچون اصالت وجود، تشکیک در وجود، وحدت شخصی وجود و حرکت جوهری بوده است. در این مقاله به ایت مساله می پردازیم