اثربخشی آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود بر خودگویی و پریشانی روان شناختی در مادران دانش آموزان کم توان ذهنی

تولد فرزند در هر خانواده می تواند نقطه عطفی در زندگی هر فرد ایجاد کرده و تغییرات زیادی را به دنبال داشته باشد. اما تولد زمانی مشکل ساز می شود که این تولد با معلولیت همراه باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود بر خودگویی و پریشانی روان شناختی در والدین دانش آموزان کم توان ذهنی انجام شد.

این مطالعه با رویکرد کمی و به روش نیمه آزمایشی و با به کارگیری طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش متشکل از تمامی مادران کودکان کم توان ذهنی شهر اردکان در سال های 1401-1400 بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 30 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری (آزمایش و کنترل) جایگزین شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه های پریشانی روان شناختی کسلر و همکاران (2002) و خودگویی (STS) برین تاپت و همکاران (2008) پاسخ دادند. پس از انتخاب گروها، پروتکل آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود نیز طی 8 جلسه (1 ساعت و نیمی) به مادران کودکان کم توان ذهنی گروه آزمایش آموزش داده شد؛ درحالی که اعضای گروه گواه هیچ گونه مداخله ای را در طول مدت آزمایش دریافت نکردند. در پایان نیز داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 و آزمون تحلیل کوواریانس، در سطح معناداری 05/0 تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود بر خودگویی و پریشانی روان شناختی والدین دانش آموزان کم توان ذهنی تاثیر معناداری داشته است (001/0>P)؛ بنابراین نتیجه می گیریم که آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود می تواند گزینه مناسبی برای بهبود وضعیت روان شناختی و سلامت روان مادران دانش آموزان کم توان ذهنی باشد.

بحث و نتیجه‏ گیری :

 بر اساس یافته های این مطالعه می توان نتیجه گرفت که آموزش تاب آوری ادغام شده با شفقت به خود می تواند گزینه مناسبی برای بهبود وضعیت روان شناختی و سلامت روان مادران دانش آموزان کم توان ذهنی باشد.