تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشوری در بیماران مبتلا به عروق کرونر قلب

لازمه کمک به افراد مبتلا به عروق کرونر قلب، شناخت عوامل موثر بر اضطراب حالت-صفت و تکانشوری این افراد است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشوری در بیماران مبتلا به عروق کرونر قلب بود.

این پژوهش، مطالعه ای کاربردی و از نظر روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی بیماران قلبی عروقی بستری در بیمارستان قلب و عروق مدنی تبریز در سال 1398 تشکیل دادند. از بین آن ها تعداد چهل نفر داوطلب مشارکت در پژوهش به روش نمونه گیری هدف مند وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه بیست نفره (آزمایش و گواه) قرار گرفتند. داده ها با استفاده از مقیاس تکانشگری (بارت، 1994) و فرم تجدیدنظرشده سیاهه اضطراب حالت-صفت (اشپیلبرگر و واگ، 1984) به دست آمد. گروه مداخله براساس بسته آموزشی گیلبرت (2009) در دوازده جلسه شصت دقیقه ای و هفته ای یک بار آموزش دریافت کرد؛ اما گروه گواه در این مدت هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تحلیل داده ها با آزمون های خی دو و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 22 صورت گرفت. سطح معناداری در این پژوهش، 0٫05 در نظر گرفته شد.

اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر کاهش نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشوری در بیماران مبتلا به عروق کرونر قلب در گروه آزمایش موثر بود (0٫001>p). در نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشگری تفاوت معناداری بین مراحل پس آزمون و پیگیری مشاهده شد (0٫001>p) که ماندگاری اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت در مرحله پیگیری برای هر دو متغیر مذکور را نشان داد.

براساس یافته های این پژوهش، اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشوری در بیماران مبتلا به عروق کرونر قلب موثر است. می توان از درمان مبتنی بر شفقت برای بهبود نشانگان اضطراب حالت-صفت و تکانشوری در بیماران مبتلا به عروق کرونر قلب استفاده کرد.