پهنه بندی فقر در مناطق روستایی ایران با تاکید بر فقر غذایی

کاهش فقر و نابرابری از مهم‏ترین اهداف برنامه‏ریزان در جوامع مختلف جهان است به‏طوری‏که نخستین هدف از اهداف توسعه هزاره، ریشه‏کنی فقر شدید و گرسنگی است. با توجه به ضرورت و اهمیت بررسی فقر به ویژه فقر غذایی در استان‏های مختلف کشور از دیدگاه برنامه‏ریزی، این تحقیق با هدف پهنه‏بندی روند خط فقر و درصد فقر غذایی خانوارهای روستایی ایران طی سال های 1376 تا 1392 انجام شد. بر این اساس از داده های خام هزینه-درآمد خانوار مرکز آمار ایران استفاده شد. در این تحقیق مبنای سنجش میزان فقر، خط فقر مطلق بوده است که بر اساس نیاز به کالری برآورد شده است. به منظور پهنه بندی از تحلیل خوشه ای با استفاده از نرم افزار spss بهره گرفته شده است. یافته های مربوط به روند کمینه و بیشینه خط فقر نشان داد کمینه خط فقر یک روند نسبتا ثابتی را طی کرده است در حالی که بیشینه خط فقر تا حدودی نوسان داشته است به‏طوری‏که سال های 1382، 1391 و 1392 بیشترین مقدار را داشته است. به طور کلی بر اساس نتایج میانگین درصد فقر کل سال های 1376 تا 1392 استان خراسان جنوبی کمترین و استان تهران بیشترین درصد فقر غذایی را داشته اند. افزون بر این، میانگین درصد فقر غذایی خانوارهای روستایی طی سال های 1376-1392 بین حدود 10 تا 70 درصد بوده است. در نهایت، نتایج تحلیل خوشه ای به منظور پهنه‏بندی استان‏های مشابه از نظر میانگین درصد فقر غذایی نشان داد سه استان اصفهان، مازندران و تهران بیشترین درصد فقر غذایی، هفت استان آذربایجان شرقی، هرمزگان، کهگیلویه و بویراحمد، فارس، گیلان و البرز و یزد درصد فقر نسبتا بالا، 19 استان از نظر درصد فقر غذایی در حد متوسط و دو استان خراسان شمالی و خراسان جنوبی کمترین درصد فقر غذایی را داشته‏اند. بنابراین لازم است در برنامه‏ریزی برای کاهش فقر و ناامنی غذایی، جهت‏گیری های منطقه ای و جغرافیایی مد نظر قرار گرفته به‏طوری‏که مناطق روستایی استان‏های با درصد فقر غذایی بالا مورد توجه بیشتری واقع شوند.