مطالعه اثر استفاده از حفاظ چند لایه در کاهش پرتوهای فضایی رسیده به انسان و قطعات الکترونیکی در ماموریت های فضایی

حفاظت فضانوردان و قطعات الکترونیکی موجود در ماهواره ها و فضاپیماها در برابر پرتوهای فضایی یکی از مهم ترین الزامات اولیه در ماموریت های فضایی می باشد. در این کار با محاسبه دز ناشی از پرتوهای فضایی بر بدن انسان و قطعه سیلیکونی با استفاده از کد مونت کارلوی MCNPX به ارزیابی تاثیر سه ماده آلومینیوم، بعنوان رایج ترین ماده، پلی اتیلن و یک ساختار graded-z در حفاظ سازی پرتوهای فضایی پرداخته شده است. دز ناشی پرتوهای فضایی پس از اعمال حفاظ هایی از آلومینیوم، ساختار graded-z و پلی اتیلن محاسبه شده است. نتایج نشان داد با استفاده از پلی اتیلن و حدود %4/4 افزایش وزن نسبت به حفاظ آلومینیومی، می توان دز ناشی از فوتون را بیش از %50 در بدن انسان و %30 در قطعات سیلیکونی، و دز ناشی از پروتون ها را تا حدود %30 هم برای فضانوردان و هم قطعات الکترونیکی کاهش داد. حفاظ graded-z در تضعیف دز ناشی از فوتون ها بسیار عالی عمل کرده اما در تضعیف دز ناشی از پروتون ها ناکارآمد ظاهر شد.