درآمدی بر مبانی و معانی طب حکمت بنیان، از فرود تا فراز

«طب حکمی ایران»، و «طب حکمت بنیان» دو عبارتی هستند که گرچه دقیقا با همین الفاظ در متون طبی حکیمان بزرگ پیشینه ای ندارند اما نگارنده، آن دو را در طی پانزده تا ده سال پیش با نظر به زندگی و آثار مکتوب حکیمان متبحری همچون علی بن عباس اهوازی، ابوعبدالله حسین سینا، محمد بن زکریای رازی، ابن نفیس قرشی، سیداسماعیل جرجانی، و قطب الدین شیرازی پدید آورده و آن دو نام یعنی «طب حکمی ایران»، و «طب حکمت بنیان» را بنا به اخبارشان از ماهیت و تبار معرفتی طب، و شمول آنها بر شبکه دانش /روش های عقلی و تجربی حکیمان و طبیبان، در قیاس با نام های دیگری که در طی پنج دهه گذشته به مکتب طبی حکیمان نسبت داده شده، ترجیح داده است و از این دو نام تعبیری دارد که موکدا به ساختار جامع دانش طبی فیلسوف پزشکان کهن، و روش آنان در شناخت احوال تنی و روانی انسان، و تعامل نفس بدن، و اندرکنش آدمی با محیط زنده و غیرزنده پیرامونش بازمی گردد، و با این حال، چنین رجوعی را بطور مطلق برای ادراک و حل مسایل پیچیده و بغرنج زیستی روانی و شناختی انسان تنیده در انواع دگرگونی های شتابان و بحران های نوپدید جهان امروز کافی نمی داند؛ و هم برای نیل به مقاصد علمی و هم برای بهی بخشی و درمان دهی به مردمان، آن را نیازمند بهسازی و نوسازی از طریق رویکرد سیستمی به صحت و مرض، شناخت جزء و کل در صورت بندی و حل مسایل سلامت، توجه به تلازم و تعامل معقول و محسوس در نگاشت طبی، به جای آوردن الگوی «فیلسوف پزشک» و «جان تن پزشکی»، جامعه نگری و آینده پژوهی، التزام به رویکرد میان رشته ای، و تفکر انتقادی خلاق می داند.