بررسی و مقایسه عنصر «زمان» از دیدگاه جرالد پرینس و ژرار ژنت در دو داستان از هاروکی موراکامی (بید نابینا، زن خفته) و (میمون شیناگاوا)

یکی از مسایل مهمی که در نظریه ساختارگرایی به آن پرداخته شده، رابطه میان زمان و روایت و چگونگی تبلور زمان در روایت است و همچنین یکی از راه هایی که باعث عینی شدن این امر انتزاعی می شود، کنش روایت است. بر مبنای تحلیل ساختارگرایان، زمان که یکی از مولفه های اصلی پیشبرد هر روایت است، به همراه علییت، خط داستان را پیش می برد. جرالد پرینس (1942) و ژرار ژنت (2018 - 1930) دو نظریه پرداز ساختارگرا، در ارتباط با زمان در روایت، دیدگاه هایی را بیان می دارند که این پژوهش به مقایسه این دو دیدگاه و بررسی آنها در دو داستان کوتاه «بید نابینا، زن خفته» و «میمون شیناگاوا» از هاروکی موراکامی می پردازد. نتیجه نشان می دهد که ژرار ژنت برای این که یکی از پیچیده ترین مفاهیم روایت شناسی، یعنی مسیله زمان را با الگوی ساده تری ارایه دهد «فاصله زمانی» و «مدت زمان روایتگری» در دیدگاه پرینس را حذف کرده؛ مبحث «سرعت روایت» در دیدگاه پرینس را با دو مفهوم جداگانه «تداوم» و «بسامد» تعریف می کند. افزون بر آن ژنت با توجه به دیدگاه های نظریه پردازان دیگر در باب زمان، کارکرد آن و گونه های آن در روایت، نظریه های دیگر روایت شناسان را جرح و تعدیل کرده و تعریفی جامع تر و کامل تر را مطرح می کند. پژوهش حاضر به شیوه پژوهش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام شده است.