سیر برهانی از طریق ملازمات عامه در فلسفه از منظر علامه طباطبایی

از موضوعات پیچیده فلسفه، چگونگی تحصیل یقین است. این مقاله به بررسی یکی از مسایل بحث برانگیز در میان فلاسفه، به ویژه علامه طباطبایی، در باب چگونگی حصول یقین در مسایل فلسفی می پردازد. ازنظر علامه طباطبایی، در فلسفه فقط برهان ان متلازم یقین آور بوده و براهین دیگر فاقد این خصیصه هستند. به دلیل اینکه نمی توان در فلسفه علتی ورای وجود لحاظ کرد او برهان لم و براهین ان دلیل و ان مطلق را براساس قاعده «ذوات الاسباب لا تعرف الا باسبابها» یقین آور تلقی نکرده و جریان آن ها را در مسایل فلسفی، منتفی دانسته است؛ اما برخی از منتقدان علامه، با استدالال ازطریق علیت تحلیلی و علیت منحصره، وجود براهین لم، ان دلیل و ان مطلق را در فلسفه روا دانسته اند. رهیافت جدیدی که این مقاله با روش توصیفی تحلیلی در صدد دفاع از آن است، جاری دانستن برهان لم در مسایل دو سویه ای وجود، همچون وحدت و کثرت و... است.