بررسی بیان EGFR درلکوپلاکیای دهانی دیسپلاستیک و غیردیسپلاستیک به روش ایمنوهیستوشیمی

هدف از این مطالعه بررسی بیان EGFR درلکوپلاکیای دهانی با و بدون دیسپلازی و مخاط نرمال به روش ایمنوهیستوشیمی بود.

در این بررسی، تعداد 45 نمونه لکوپلاکیای دهانی دیسپلاستیک و غیر دیسپلاستیک و بافت نرمال بدون التهاب (هر گروه 15 نمونه) از آرشیو بخش آسیب شناسی دانشکده دندانپزشکی مشهد، انتخاب شد. بررسی ایمنوهیستوشیمی EGFR براساس دستورالعمل کارخانه سازنده انجام شد. درصد ایمنوراکتیویتی سلول ها ثبت شد و سپس با استفاده از آنالیزهای آماری (از آزمون های کای اسکویر، آنالیز واریانس یک عاملی، کروسکال والیس و من-ویتنی) با هم مقایسه گردید.

ایمنوراکتیویتی بین سه گروه تفاوت آماری معنی داری داشت (001/0=P) به طوری که بیانEGFR  از مخاط نرمال به سمت لکوپلاکیای غیردیسپلاستیک و دیسپلاستیک افزایش نشان داد. بیان مارکر بین دو گروه لکوپلاکیای دیسپلاستیک و غیردیسپلاستیک تفاوت آماری معنی داری نداشت.

بر اساس نتایج این مطالعه، افزایش بیان EGFR، به عنوان یک فاکتور کلیدی در بدخیمی های اپی تلیالی، از بافت نرمال به سمت لکوپلاکیای غیردیسپلاستیک و لکوپلاکیای دیسپلاستیک حاکی از نقش احتمالی این مارکر در روند کارسینوژنز است.