تبیین اثرات راهبرد توانمندسازی اجتماع محور بر کاهش میزان وقوع جرایم شهری در سکونتگاه های غیررسمی شهر یاسوج نمونه موردی (بلهزار،مادوان سفلی، مهریان)

ساماندهی و بازآفرینی سکونتگاه های غیررسمی و رفع معضلات آنها از جمله کاهش میزان وقوع جرایم شهری همواره مورد توجه برنامه ریزان و سیاستگذاران شهری بوده است. در حال حاضر مناسب ترین رویکرد مدیریت شهری، ساماندهی و توانمندسازی اجتماع محلی با تاکید بر مشارکت همه شهروندان بوده که با برنامه ریزی، هدایت، رهبری، نظارت، کنترل و تخصیص منابع مناسب می توان آنها را برای توانمندتر شدن هدایت کرد. شهر یاسوج در سال های اخیر رشد زیادی از جنبه کالبدی و اقتصادی داشته و مهاجرپذیر بوده است، بیشترین توسعه در سکونتگاه های پیرامونی شهر یاسوج بوده و افزایش پدیده حاشیه نشینی مشهود می باشد، از طرفی امنیت شهر یاسوج را این سکونتگاه ها مورد تاثیر خود قرار داده اند. از دیگر اهداف این پژوهش شناسایی عوامل تاثیرگذار برجرم در نواحی پیرامونی شهر یاسوج و تاثیر آن بر برنامه ریزی جرم خیزی می باشد تا از طریق مهندسی اجتماعی و توانمندسازی فرهنگی ساکنین همراه با مشارکت مردمی با رویکرد محلی نسبت به کاهش وحل جرایم شهری اقدام کرد. پژوهش حاضر برحسب ماهیت، توصیفی-استنباطی و برحسب هدف تحقیق دانش پژوهی (توسعه ای-کاربردی) است و با محور قرار دادن راهبرد توانمندسازی اجتماع محور بر کاهش میزان وقوع جرایم شهری در سکونتگاه های پیرامونی شهر یاسوج به بررسی این اثرات می-پردازد. یافته های این پژوهش، رابطه مستقیم با درصد بالایی را بین برنامه ریزی جرم خیزی با عوامل جرم از جمله : فقر، بیسوادی، بیکاری، مدیریت ناکارآمد، اختلافات قومی و کاهش آنها از طریق توانمندسازی اجتماع محور با تاکید بر مهندسی اجتماعی، آگاهی بخشی، بسترسازی و ریل گذاری توسط مقامات محلی از طریق مشارکت همه جانبه ساکنین محلی را نشان می دهد.