بستر و زمینه های نویسندگی کودکان(بر اساس تجربه زیسته کودکان نویسنده کانون پرورش فکری کودکان شهر تهران)

هدف اصلی این پژوهش درک تجربه زیسته و واکاوی معنای پدیده کودک نویسنده از دید خود کودکان نویسنده است. پدیده کودک نویسنده بی شک موضوع جدیدی در دنیای انسانی نیست ولی توجه به آن، بویژه در ایران بسیار جدید است. نویسنده کسی است که حرفی نو یا نگاهی نو را با بیانی نو ارایه می کند و با کاربست روش ها و شگردهای گوناگون نویسندگی، برمخاطب خود تاثیر مستقیم یا غیرمستقیم می گذارد. در واقع نویسندگی همان هنر پروراندن مطلب است. یکی از ابزارهای اصلی کودکان برای اندیشه، نوشتن است و باید کوشید این فرصت برای کودکان ایجاد شود تا دست به آفرینش ادبی بزنند.. جامعه شناسی جدیدکودکی تعریف از کودکی را تغییر داده و نوع نگاه و تعامل اعضای بزرگسال جامعه ها را دگرکون کرده است،رویکرد نوین به دنبال برجسته سازی و اهمیت بخشیدن به کودک به عنوان سوژه کنونی و نه بزرگسالان فرداست. در واقع بودن(Being) کودکانی از شدنشان(Becoming) مهم تر است.

این مطالعه پژوهشی کیفی است در سنت پدیدارشناسی هوسرلی(توصیفی) و منطق نمونه گیری نیز منطق کیفی و بر پایه قاعده اشباع نظری، در تعیین حجم نمونه، در پژوهش های کیفی است .در این پژوهش برای جمع آوری داده ها از روش انجام مصاحبه های عمیق ساختار نیافته استفاده شده است و نمونه ها 35 نفر و از میان کودکان نویسنده کانون پرورش فکری کودکان شهر تهران انتخاب شده اند.

این بخش از پژوهش که 36 کد باز حاصل از مصاحبه ها در قالب 4 مقوله فرعی با عنوان انگیزه های شروع نویسندگی، مشوق هایی برای استمرار نویسندگی و روش آشنایی با برنامه ادبی کانون، نوشته های داستانی تاثیر پذیر از کلاس ادبی کانون شامل می شود بستر و زمینه های نویسندگی کودکان را شکل می دهد

برای تربیت هر انسانی وجود بستری مناسب ضروری است و در بسترمناسب کودک رشد می کند و بالنده می شود و به بیان جامعه شناسان اجتماعی می شود. در این راستا، لازم است که زمینه رشد و توسعه کودک نویسند و فرصت های آفرینش ادبی را فراهم ساخت و از آن به سوی شکوفایی خلاقیت، توسعه ارتباط انسانی،تفکر خلاق و انتقادی... حرکت کرد و در نهایت می توان به ارتقا کیفیت زندگی کودک، خانواده و جامعه اندیشد.