مدل یابی شادکامی براساس هوش،خودکارآمدی تحصیلی با میانجی گری رابطه معلم-دانش آموز

پژوهش حاضر درصدد مدل یابی شادکامی براساس هوش، خودکارآمدی تحصیلی با میانجی گری رابطه معلم- دانش آموز است.

روش اجرای پژوهش توصیفی وطرح پژوهش، همبستگی و از نوع معادلات  ساختاری بود.مشارکت کنندگان شامل319 نفرازدانش آموزان پسرپایه چهارم و پنجم ابتدایی شهر ساری که درسال400-99 شاغل به تحصیل بودند.که براساس روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ی خوشه ای انتخاب شدند.برای گردآوری داده ها از پرسشنامه شادکامی آکسفورد،هوش چندگانه گاردنرخودکارآمدی تحصیلی مورگان وجینک و تعامل معلم-دانش ووبلز،کریتون. استفاده شد.نتایج تحلیل مسیر با توجه به مدل اصلی پژوهش حاکی از آن بود که شادکامی به طور مستقیم با هوش وخودکارآمدی تحصیلی رابطه دارد، وبا حضور رابطه معلم ودانش آموزبه عنوان متغیرواسطه ای شادکامی بصورت چشمگیری افزایش یافته،وهمچنین از میان  ابعاد هوش چندگانه (هوش بین فردی) وخودکارآمدی تحصیلی (استعداد) و رابطه معلم-دانش آموز (درک کردن) بیشترین میزان اثر را بر شادکامی داشته اند.

علاوه برآن نتایج مدل ساختاری حاصل از شاخص های نیکویی برازش برای تمامی متغیرهای پنهان درونزای به مقدار 077/0، بوده و مقدار قابل قبولی است، وسایر شاخص ها برابر یا بالاتر از مقدار بحرانی 90/0 هستند بنابراین مدل پژوهش از برازندگی مناسبی برخوردار است. یعنی رابطه معلم-دانش آموز به عنوان نقش میانجی در ارتباط بادو متغیر هوش،خودکارآمدی تحصیلی  برشادکامی از برازندگی مناسبی برخوردار است.

در مجموع، رابطه معلم-دانش آموز در ارتباط با هوش و خودکارآمدی تحصیلی نقش واسطه ای داشته است،و موید این واقعیت است که حمایت های موثر و سازنده از جانب معلم جهت تقویت باورهایی مثبت دانش آموزان و همچنین ترغیب توانایی های آنان برای بالا بردن شادکامی موثر می باشد