مرقد ائمه بقیع (ع) در آینه معماری بیناتمدنی (اسلامی ایرانی)

در بستر تاریخ، معماری از هنرهایی بود که توانست خود را با مفاهیم اسلامی سازگار کند و با عنوان معماری اسلامی در سرزمین های مختلف گسترش یابد. پس از مساجد، بناهای آرامگاه ها رایج ترین بناهای عمومی بودند. هنرمندان و معماران ایرانی در سایه انگیزه و تلاش تمدنی خود، این هنر ماندگار را در سایر سرزمین های اسلامی به یادگار گذاشتند. معماری ایرانی در تاریخ کهن خود پیوسته در شش شیوه ظهور پیدا کرد که دو تا، به دوران پیش از اسلام و چهار تای دیگر به دوران اسلامی مربوط است.در این پژوهش با تکیه بر منابع تاریخی به سبک شناسی معماری بارگاه امامان: در بقیع و گونه شناسی عناصر تشکیل دهنده آن، ازجمله پلان، گنبد، پشت بندها، چفدها و تزیینات معماری به کاررفته در نمای بیرونی پرداخته شده و چنین نتیجه گرفته شده که می توان با تکیه بر تاریخچه و عناصر معماری، این بقاع را نمونه ای از معماری ایرانی در سرزمین حجاز دانست.