بررسی مقاومت فشاری و خمشی بتن های پلیمری حاوی الیاف پلی وینیل الکل و پلی پروپیلن بر پایه ی رزین اپوکسی

در این پژوهش به بررسی تاثیر الیاف پلی پروپیلن و پلی وینیل الکل در ساختار بتن پلیمری پرداخته شده و میزان مقاومت فشاری، خمشی و تنش - کرنش مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین نمونه های ساخته شده توسط دستگاه (SEM)، مورد ارزیابی واقع شدند. مطالعه ، بر روی چهار گروه بتن پلیمری حاوی رزین اپوکسی 12 درصد، با افزودن الیاف با درصدهای 5/0 ، 1 ، 2 و 5/2 نسبت به وزن رزین برای هر دو نوع الیاف پلی پروپیلن و پلی وینیل الکل، انجام گرفت. نمونه های ساخته شده در این پژوهش شامل نمونه 50×50 میلیمتر مربوط به آزمایش مقاومت فشاری و تنش -کرنش و نمونه منشوری 50×300 مربوط به آزمایش مقاومت خمشی می باشد. با توجه به نتایج حاصل شده، هر چه میزان درصد الیاف (PP) در بتن های پلیمری افزایش یابد، میزان مقاومت نیز افزایش پیدا می کند و روند صعودی را در مقایسه با بتن شاهد از خود نشان می دهد. اما در مقابل هر چه میزان درصد الیاف (PVA) افزایش یابد، مقاومت با روندی نزولی همراه می شود. بنابراین از این پژوهش می توان نتیجه گرفت که درصد بهینه برای (PVA) در بتن پلیمری، 5/0 درصد وزنی رزین و برای الیاف (PP) 5/2 درصد می باشد. همچنین نتایج SEM نشان داد که به طور کلی هر دو الیاف مورد استفاده پس از تحمل بارگذاری کششی از ماتریس پلیمری جدا نشده و پیوندی قوی با فاز پلیمری برقرار کرده است اما به دلیل پراکندگی مناسب الیاف PP در بتن پلیمری و بالطبع ایجاد پیوند مطلوب با رزین، خصوصیات مکانیکی بتن به طور چشمگیری بهبود می یابد.