مطالعه اکولوژی زیستگاه های شاه میگو صخره ای Panulirus homarus (Linnaeus, 1758) در سواحل استان سیستان و بلوچستان به منظور استقرار سازه های زیستگاه مصنوعی جهت احیاء ذخایر

لابستر خاردار صخره ای یکی از سخت پوستان با ارزش اقتصادی دریای عمان می باشد و به دلیل صید بیش از حد در طی ده های اخیر ذخایر این آبزی کاهش یافته است. لزوم شناخت و مطالعه دقیق ویژگیهای اکولوژیک زیستگاه های شاه میگو به علت ارتباط با حضور یا عدم حضور لابستر و نیز با نحوه پراکنش آن ضروری به نظر می رسد. این مطالعه به منظور بررسی رابطه دانه بندی رسوبات بستر و بررسی فراوانی ماکروبنتوزها و فاکتورهای زیست محیطی بصورت فصلی در 7 ترانسکت و 28 ایستگاه در مناطق صخره ای سواحل رمین در شرق چابهار انجام گرفت. میانگین سالانه پارامترهای دما، شوری، کدورت، اسیدیته و کلروفیل منطقه مورد بررسی به ترتیب c◦38/26 ، psu65/36، FTU59/2 ، 1/8، µg/L 86/0 ثبت و در نقاط هم عمق توزیع یکسانی را نشان داد. نتایج به دست آمده از جداسازی ماکروبنتوزها نشان داد که گروه های غالب ماکروبنتوزی روزنه داران و پرتاران و در ایستگاه های عمیق ترانسکت T3 می باشند. درصد دانه بندی رسوبات شامل 93% رسوبات از نوع شنی و ماسه ای 5% رسوبات از نوع گل و لای و 2% رسوبات از نوع رس محاسبه گردید. با توجه به نتایج این تحقیق، بالاترین میزان درصد شن و ماسه رسوبات در ناحیه شرقی اسکله رمین می باشد و خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آب در آن منطقه برای عمق های مساوی ثابت می باشند و حداکثر فراوانی ماکرو بنتوزهای رسوبات زیستگاه در قسمت شرقی در فصل بهار و پاییز مشاهده گردید که عامل مناسبی جهت استقرار زیستگاه در منطقه می باشد.