ارتباط یادگیری خودراهبر با راهبردهای فراشناختی و شادکامی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران

مطابق کوریکولوم پزشکی عمومی، پرورش مهارت های یادگیری خودراهبر، یکی از ضروریات برنامه درسی این رشته است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط یادگیری خودراهبر با راهبردهای فراشناختی و شادکامی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال 1401 انجام شده است.

این مطالعه توصیفی- مقطعی به روش همبستگی انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه یادگیری خودراهبر ویلیامسون با 60 گویه و پایایی 93/0، فراشناخت ولز و کارترات با 30 گویه با پایایی 91/0 و شادکامی آکسفورد با 29 گویه و پایایی 87/0 است. روایی هر سه پرسشنامه مورد تایید صاحب نظران قرار گرفت. جامعه آماری شامل 362 دانشجوست که 193 نفر به روش تصادفی طبقه ای از دانشکده های ساری (156نفر) و پردیس رامسر (43 نفر) انتخاب شدند. نتیجه آزمون کولموگروف نشان داد کلیه داده های مطالعه نرمال اند، لذا برای تعیین وضعیت متغیرها ازآزمون One Sample T Test، برای تعیین رابطه بین آن ها ازPearson Correlation Coefficient با نرم افزار SPSS استفاده گردید.

میانگین نمرات یادگیری خودراهبر (63/3) و فراشناخت (33/3) در دانشجویان بالاتر از متوسط و میزان شادکامی (36/1) کمتر از متوسط بود. بین یادگیری خودراهبر و شادکامی با سطح اطمینان 95 درصد و 000/0Sig= رابطه معنادار (493/0+r=) دیده شد. همچنین بین یادگیری خودراهبر و راهبردهای فراشناختی با 0000/0 Sig رابطه معنادار (89/0+r=) وجود داشت. به علاوه با 191df= و 05/0P-Value< دانشجویان دانشکده ساری و پردیس رامسر، در یادگیری خودراهبر، مهارت های فراشناختی و شادکامی تفاوت معناداری مشاهده نگردید.

براساس نتایج بدست آمده، مهارت های یادگیری خودراهبر و فراشناخت دانشجویان پزشکی در حد قابل قبولی است، لیکن لازم است برای افزایش شادکامی آنان برنامه ریزی شایسته صورت گیرد.