تعیین مناطق مناسب اجرای سامانه های کوچک جمع آوری باران با استفاده از مدل های تصمیم گیری چند معیاره (مطالعه موردی: استان اصفهان)

تعیین مناطق مستعد جهت اجرای طرح های کوچک جمع آوری آب باران می تواند به بیشینه سازی استفاده و افزایش بهره وری آب باران کمک کند. در تحقیق حاضر، با استفاده از دو نوع مدل های تصمیم گیری چند معیاره شامل مدل تحلیل شبکه ای (ANP) و مدل تحلیل سلسله مراتبی (AHP)، مناطق مستعد جهت اجرای سامانه های کوچک جمع آوری آب باران در استان اصفهان مورد بررسی قرار گرفت و نتایج حاصل از دو مدل از نظر آماری باهم مقایسه گردید. در این پژوهش، از متغیرهای بارش (بارش سالانه 111 ایستگاه سینوپتیک،کلیماتولوژی، تبخیرسنجی و باران سنجی)، شیب زمین، نفوذپذیری خاک، پوشش گیاهی، حاصلخیزی خاک، فاصله از شهر و روستا و فاصله از جاده استفاده شد. نتایج نشان داد که در هر دو مدل شهرستان های خمینی شهر با حدود 63 درصد و مبارکه با حدود 55 درصد از اراضی، دارای بیشترین درصد مناطق مستعد (خوب و خیلی خوب) و شهرستان های آران و بیدگل (4 درصد) و اردستان (6 درصد) کمترین درصد مناطق مناسب جهت احداث سامانه های کوچک جمع آوری آب باران هستند. برای کل استان نیز بر اساس مدل های AHP و ANP به ترتیب حدود 8/24 و 8/21 درصد از اراضی در وضعیت خوب و خیلی خوب جهت اجرای سامانه های کوچک جمع آوری آب باران قرار دارند. همچنین نتایج نشان داد که بر اساس هر دو روش AHP و ANP، حدود 3/76 درصد از اراضی با شرایط خوب و خیلی خوب جهت احداث این سامانه ها در شهرستان های خشک و نیمه خشک و 7/23 درصد در مناطق نیمه مرطوب غرب و جنوب غرب استان قرار دارند. مقایسه آماری نتایج دو مدل نشان داد که تفاوت بین مساحت سطوح مستعد در سطح 01/0 معنی داری است. این تفاوت ناشی از نحوه اختصاص وزن به لایه های اطلاعاتی ورودی است.