مدل معادلات ساختاری پیش بینی کنندگی رضایت زناشویی بر اساس طرحواره های ناسازگار اولیه و تمایل به پیمان شکنی با میانجی گری شادکامی در زنان متاهل

پژوهش حاضر باهدف مدل یابی پیش بینی کننده های رضایت زناشویی براساس طرح واره های ناسازگار اولیه و تمایل به پیمان شکنی با میانجی گری شادکامی در زنان متاهل انجام شد. جامعه آماری این پژوهش زنان ساکن شهر اصفهان در سال 1400 بود که به شیوه تصادفی نسبی تعداد 290 پرسش نامه تکمیل گردید. ابزارهای پژوهش مشتمل بر پرسش نامه های طرح واره یانگ، شادکامی آکسفورد، میل به پیمان شکنی و رضایت زناشویی بود. جهت بررسی فرضیه های پژوهش از روش معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج نشان داد با افزایش شادکامی، رضایت زناشویی زنان افزایش می یابد همچنین با کاهش طرح واره هایی ناسازگار اولیه به جز محرومیت هم میزان شادکامی افزایش یافته و هم رضایت زناشویی زنان بیشتر می شود. علاوه بر این با بهبود میل به پیمان شکنی، شادکامی افزایش می یابد؛ اما تغییر در میل به پیمان شکنی، بر رضایت زناشویی تاثیر مستقیم معنی داری ندارد. همچنین میانجی گری شادکامی در مسیر طرح واره های آسیب و ضرر نسبت به بیماری و خویشتن داری ناکافی بر رضایت میانجی گری جزیی است. به صورت کلی نتیجه پژوهش نشان می دهد با کاهش طرح واره های ناسازگار اولیه (آسیب و ضرر نسبت به بیماری و خویشتن داری ناکافی) رضایت زناشویی در زنان افزایش می یابد اما با اضافه شدن شادکامی در این رابطه تاثیر کاهش طرح واره ها بر زیادتر شدن رضایت زناشویی افزایش نشان می دهد و میانجی گری شادکامی در مسیر میل به پیمان شکنی بر رضایت زناشویی میانجی گری کامل است. نتایج حاضر می تواند توسط مشاوران و پژوهشگران در راستای افزایش رضایت زناشویی مورد بهره برداری قرار گیرد.