به کارگیری ظرفیت دینامیکی خطوط در مسئله در مدار قرار گرفتن بهینه واحدهای نیروگاهی در حضور واحدهای تولیدی بادی تحت شرایط عدم قطعیت

با نفوذ منابع انرژی تجدیدپذیر و نیز افزایش تراکم در شبکه های انتقال، اهمیت مسیله در مدار قرار گرفتن بهینه واحدهای نیروگاهی (UC) بیش از پیش شده و بهره برداران سیستم قدرت نیازمند راهکارهای موثر برای یافتن جواب مناسب برای این مسیله اند. در این مقاله مدلی برای مسیله UC با در نظر گرفتن ظرفیت دینامیکی خطوط انتقال (DLR) در حضور منابع بادی ارایه گردیده تا با الحاق راهکارهای شبکه هوشمند در سیستم قدرت، بهره گیری موثرتر از ظرفیت موجود خطوط انتقال صورت پذیرد. به منظور انطباق رویکرد پیشنهادی با شرایط واقعی، عدم قطعیت پارامترهای نایقین مسیله شامل سرعت باد، بار شبکه و دمای محیط توسط روش سناریو بنیان در قالب یک برنامه ریزی تصادفی مدل می گردد. برای تولید سناریوها روش مونت کارلو و به منظور کاهش سناریو از الگوریتم خوشه بندی K-means استفاده شده است. تمامی محدودیت های مسیله در مدل مورد نظر لحاظ شده و قیود شبکه انتقال با در نظر گرفتن معادلات پخش بار AC در نظر گرفته شده اند. نتایج مطالعات عددی بر روی شبکه 24 باسه IEEE RTS، بیانگر کارایی مدل ارایه شده در کاهش تراکم شبکه انتقال، کاهش هزینه های بهره برداری، کاهش انقطاع توان بادی، و درنهایت بهبود معیارهای فنی شبکه در کنار برنامه ریزی مطمین و پایدار برای سیستم قدرت است. با توجه به نتایج شبیه سازی، حضور DLR باعث افزایش دمای هادی به میزان 7 درجه سانتی گراد در محدوده مجاز می شود که این امر باعث افزایش بارگذاری خط به میزان حدود 34% نسبت به ظرفیت استاتیکی آن شده است. به این ترتیب، حضور DLR کاهش 33/15 درصدی در هزینه کل بهره برداری را موجب می گردد. همچنین مقدار قطع بار اجباری و توان بادی قطع شده به ترتیب کاهش 9/88 و 7/89 درصدی را در حضور DLR نشان می دهند.