تحلیل اثرات توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی در سطح منطقه بر نظام اسکان و اشتغال در منطقه کلان شهری تهران

توسعه حمل ونقل محور در مقیاس منطقه ای، یکی از رویکردهای مدرن در برنامه ریزی توسعه مناطق مختلف جهان می باشد. این رویکرد در مقابله با افزایش وابستگی به اتومبیل های شخصی، افزایش آلایندگی های محیطی ، معضلات ترافیکی و همچنین وابستگی مناطق به شهر مادر در ارایه خدمات مطرح شده است و توسعه در اطراف ایستگاه های حمل ونقلی پاسخی در جهت بهبود شرایط موجود بوده است. این مدل توسعه در سطح منطقه ابتدا در پاسخ به ازهم گسیختگی شبکه های حمل ونقل و جریانات و پیوندهای عبور و مرور ارایه شده است و رفته رفته با برنامه ریزی منحصربه فرد برای ایستگاه های موجود در یک شبکه منطقه ای و ایجاد انسجام در شبکه های حمل ونقلی سعی در افزایش گرایش به سمت حمل ونقل عمومی و خودکفایی مناطق در جهت کاهش سفرهای غیرضروری به داخل مادر شهر را به دنبال دارد. در این پژوهش سعی شده است تا طی انجام یک تحقیق اکتشافی و از طریق مطالعه اسنادی و کتابخانه ای، ابتدا الزامات کلی توسعه مبتنی بر حمل ونقل عمومی به صورت عام معرفی گردد و بدین منظور از نمونه های موفق جهانی و نظریات کارشناسان استفاده و بهره برداری شده است. سپس از طریق تحلیل کیفی محتوای اطلاعات موجود با کمک نظر متخصصان و کارشناسان این حیطه امکان سنجی پیاده سازی این الزامات در بستر منطقه کلان شهری تهران موردبررسی قرار گیرد و چارچوبی از الزامات در دسته بندی های زیرساخت ها، قوانین و مقررات، جریانات و پیوندها و نظام سکونتگاهی ارایه شود. پس ازآن جهت سنجش اثرات الزامات معرفی شده بر روی مولفه های اسکان و اشتغال از طریق مدل های مفهومی ارایه شده توسط نظریه پردازان مختلف، مولفه های موثر بر اسکان و اشتغال شناسایی شده و در ادامه با استفاده از نرم افزار Maxqda اثرات الزامات توسعه مبتنی بر حمل ونقل عمومی بر روی نظام اسکان و اشتغال تحلیل و ارایه شد. در انتهای تحقیق مدل مفهومی به دست آمده از تحلیل های صورت گرفته در منطقه کلان شهری تهران موردسنجش قرارگرفته و این مدل مفهومی بر اساس شرایط خاص نمونه موردی تدقیق شده است.