نگاهی به حق سلامت و حقوق ویژه اقشار خاص در حوزه بین الملل بشردوستانه با تاکید بر معلولین و افراد کم توان آسیب پذیر

هرچند که حق بر سلامتی یکی از حقوق بشری است که برای استیفای سایر حقوق بشری نیز ضروری قلمداد می شود. در مقدمه اساسنامه سازمان بهداشت جهانی حق هر انسان برای دسترسی به بالاترین سطح ممکن سلامتی به رسمیت شناخته شده است، ولی هنوز نبود چنین حقوق ویژه ای برای معلولین کم توان و آسیب پذیر به عنوان قشری با محدودیت های بیشتر نسبت به دیگر غیر نظامیان یکی از مشکلات جدی حقوق بشردوستانه بین المللی است. در این مقاله در پی یافتن پاسخی بدین سوال هستیم آیا حقوق بین الملل بشردوستانه در کنوانسیون های چهارگانه ژنو و اساسنامه دیوان بین المللی کیفری برای افراد معلول و کم توان نسبت به دیگر غیر نظامیان حقوق ویژه ای در نظر گرفته است؟

این مقاله به روش توصیفی تحلیلی در عین حال کاربردی و از طریق گردآوردی داده کتابخانه ای و اسنادی و قوانین و بررسی تحلیلی یافته ها نگارش یافته است.
ملاحظات اخلاقی: در سراسر پژوهش حاضر صداقت و امانتداری علمی به طور کامل رعایت شده است.

به نظر می رسد با جستاری در لا به لای اسناد بین المللی فوق الذکر چنین حقوقی که بتواند با توجه به محدودیت های این افراد نسبت به غیر نظامیان دیگر درگیر در مخاصمات قوانین خاصی در نظر گرفته باشد، وجود ندارد. به عنوان نمونه دسترسی پذیری راحت به مراکز پزشکی و بهداشتی و درمانی به عنوان یک اصل راهبردی برای آن ها قلمداد شود و در صورت مجروحیت، رسیدگی بی قید و شرط به این افراد از طرف هریک از طرفین متخاصم جزء تعهدات الزام آور آن ها قرار گیرد و یا عدم تهدید به خشونت علیه این افراد از دیگر تعهدات حوزه سلامت طرفین متخاصم باشد.

پیشنهاد می گردد نظر به محدودیت های بیشتر افراد معلول و آسیب پذیر نسبت به دیگر افراد غیر نظامیان حقوق ویژه ای تحت عنوان «حمایت از حق سلامت افراد معلول و آسیب پذیر» با ضمانت اجرایی بین المللی به عنوان الحاقیه پیش بینی شود.