اثر روش های فرآوری دانه جو و منابع نیتروژن غیر پروتئینی جیره غذایی بر خصوصیات تجزیه پذیری شکمبه ای، تولید گاز و تولید پروتئین میکروبی در بره های پرواری نژاد افشاری

این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با هفت تیمار شامل گروه شاهد حاوی دانه جو کامل (بدون فرآوری) و بدون اوره و کود مرغی، تیمارهای 2 و 3 و 4 به ترتیب با روش های فرآوری مختلف آسیاب کردن، پرک کردن و پلت کردن با سطح معین اوره (1 درصد) و تیمارهای 5 و 6 و 7 به ترتیب با روش های فرآوری مختلف آسیاب کردن، پرک کردن و پلت کردن با سطح معین کود مرغی (12 درصد) روی بره های نر نژاد افشاری انجام گرفت. نتایج نشان دادند، روش های فرآوری دانه جو به همراه منابع نیتروژن غیرپروتیینی تاثیر معنی داری بر قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و ماده آلی داشت. پارامترهای مختلف تجزیه پذیری ماده خشک، پروتیین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری بین تیمارها را نشان داد. تجزیه پذیری موثر ماده خشک، پروتیین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی با سرعت عبور 2، 5 و 8 درصد در ساعت بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری داشت. نتایج نشان داد که بین تیمارهای آزمایشی از نظر پارامترهای تولید گاز و میزان گاز تولیدی در 96 ساعت، قابلیت هضم مواد آلی، میزان انرژی قابل متابولیسم و ​​غلظت اسیدهای چرب فرار با زنجیره کوتاه تفاوت معنی داری وجود داشت. میزان دفع هر یک از مشتقات پورین (آلانتویین، اسید اوریک، گزانتین + هیپوگزانتین) و دفع کل مشتقات پورین از طریق ادرار و میزان پروتیین میکروبی سنتز شده در شکمبه تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار گرفت و تفاوت مشاهده شده معنی دار بود. تفاوت معنی داری در pH شکمبه و نیتروژن آمونیاکی در تیمارهای آزمایشی وجود داشت. به طور کلی، استفاده از اوره (1 درصد) و کود مرغی (12 درصد) با روش های مختلف فرآوری دانه جو بدون اثرات منفی بر تجزیه پذیری شکمبه ای، فراسنجه های شکمبه ای مایع و تولید گاز از نظر تولید پروتیین میکروبی می تواند مفید باشد.