ارزیابی STIR و سکانس MRI با کنتراست در تشخیص استئومیلیت پای دیابتی

ام آرآی یک روش تصویربرداری برای تشخیص استیومیلیت پدال دیابتی است. این مطالعه سکانس  STIR، مهمترین سکانس حساس به مایع، را با تصاویر کنتراست تقویت شده برای تشخیص استیومیلیت پدال دیابتی مقایسه می کند.

پرونده پزشکی 48 بیمار دیابتی مشکوک به استیومیلیت پدال مراجعه کننده به یکی از بیمارستان های دانشگاه که تحت MRI پا با و بدون تزریق ماده حاجب قرار گرفتند، این مطالعه به صورت مقطعی در بیمارستان نمازی دانشگاه علوم پزشکی شیراز از اول فرودین 1395 تا 31 شهریور 1396 جمع آوری و بررسی شد. به طورکلی، 52 MRI و 60 قسمت استخوانی جداگانه مورد بررسی قرار گرفت. تشخیص ها با همبستگی بالینی تایید شد. در نهایت، حساسیت، ویژگی و دقت تشخیصی سکانس STIR و تصاویر با کنتراست افزایش یافته مقایسه شد. افزون براین، اثر افزودن یافته های تصویر وزن T1 به دنباله STIR مورد ارزیابی قرار گرفت.

تشخیص نهایی استیومیلیت در 47 استخوان (78%) تایید شد. 13 استخوان (22%) استیومیلیت نداشتند. ویژگی سکانس های کنتراست تقویت شده و STIR به ترتیب 3/92% و 8/53% بود، درحالی که حساسیت دو دنباله مشابه (100%) بود.

سکانس STIR حساسیت بالایی برای تشخیص استیومیلیت پدال نشان داد. ویژگی کمتر این دنباله در مقایسه با تصاویر با کنتراست افزایش یافته را می توان با افزودن سکانس وزن T1 جبران کرد. بنابراین، MRI بدون تزریق ماده حاجب را می توان به طور قابل اعتمادی با MRI تقویت شده با کنتراست برای تشخیص استیومیلیت پدال دیابتی جایگزین کرد.