نقش اضطراب سلامت، انگیزش درونی و احساس تعلق به مدرسه در پیش بینی سازگاری تحصیلی و اجتماعی در نوجوانان پسر شهر زنجان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه اضطراب سلامت، انگیزش درونی و احساس تعلق به مدرسه با سازگاری تحصیلی و اجتماعی در نوجوانان پسر شهر زنجان بود.

روش این پژوهش از نوع توصیفی و همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر زنجان با دامنه سنی 15_ 18 سال بود که در سال تحصیلی 1400_1399 مشغول به تحصیل بودند تشکیل داد و از بین آنها 260 نفر از طریق نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و به پرسش نامه های احساس تعلق به مدرسه بری بت و همکاران (2004)، سازگاری دانش آموز سینها و سینگ (1993)، انگیزش درونی مک ایولی و همکاران (1991) و اضطراب سلامت سالکوسکیس و همکاران (2002) پاسخ دادند.

یافته ها نشان داد اضطراب سلامت (401=r)، انگیزش درونی (465-=r)و احساس تعلق به مدرسه (690-=r) با سازگاری تحصیلی رابطه معنادار دارند و همچنین اضطراب سلامت (405=r) ، انگیزش درونی (306-=r) و احساس تعلق به مدرسه (358-=r) با سازگاری اجتماعی رابطه معنادار دارند. نتایج رگرسیون چندگانه نیز نشان داد متغیرهای پیش بین به ترتیب 53 و 24 درصد توانایی پیش بینی سازگاری تحصیلی و سازگاری اجتماعی را دارد.

نتایج یافته ها نشان داد اضطراب سلامت، انگیزش درونی و احساس تعلق به مدرسه توانایی پیش بینی سازگاری تحصیلی و اجتماعی را دارند؛ بنابراین به نظر می رسد می توان با استفاده از کاهش اضطراب سلامت و افزایش انگیزش درونی و احساس تعلق به مدرسه به افزایش سازگاری تحصیلی و اجتماعی نوجوانان کمک کرد.