بررسی اثرات الاژیک اسید بر آسیب حاد کبدی ناشی از تیواستامید و انسفالوپاتی متعاقب آن در موش های صحرائی

الاژیک اسید یک ترکیب پلی فنولی طبیعی با خاصیت آنتی اکسیدان بالقوه است که در بیش تر میوه ها، دانه ها و سبزیجات وجود دارد. در این مطالعه اثرات تجویز الاژیک اسید در مدل آسیب کبدی ناشی از تیواستامید در موش های صحرایی مورد بررسی قرار گرفت.

برای انجام این مطالعه تجربی تعداد 60 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 200گرم، به طور تصادفی به 6 گروه 10 تایی تقسیم شدند. آسیب کبدی با تجویز mg/kg 100 تیواستامید در سه روز متوالی به صورت تک دوز ایجاد شد. سپس دوزهای مختلف الاژیک اسید (10، 25 و50 میلی گرم بر کیلوگرم) به مدت سه روز متوالی به صورت تک دوز به موش های بیمار تجویز شد. در نهایت 24 ساعت پس از آخرین تزریق، فاکتورهای بیوشیمیایی (ALP، AST ALT، LDH، بیلی روبین و پروتیین تام)، مارکرهای استرس اکسیداتیو (LPO،ROS ،FRAP،GSH)، غلظت یون آمونیوم و فعالیت حرکتی موش ها مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

تیواستامید منجر به آسیب کبدی شد که خود را به صورت افزایش معنی دار فاکتورهای بیوشیمیایی سرم و مارکرهای استرس اکسیداتیو نشان داد(0/05>P). علاوه بر این میزان یون آمونیوم در پلاسما، به عنوان فاکتور کلیدی موثر در انسفالوپاتی کبدی، در حیوانات دریافت کننده تیواستامید به میزان بسیار زیادی افزایش داشت(0/05>P). تجویز الاژیک اسید در دوزهای مختلف به طور چشمگیری آسیب های کبدی و غلظت آمونیوم پلاسما را کاهش داد(0/05>P).

نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که الاژیک اسید از طریق فعالیت های آنتی اکسیدانی موجب کاهش آسیب کبدی ناشی از تیواستامید می شود.