نقش تنوع زیستی در ترسیب کربن حاصل از فعالیت های انسانی

انتشار دی اکسید کربن از شهرها به طور قابل توجهی در چند دهه گذشته همراه با شهرنشینی سریع افزایش یافته است. این که تا چه اندازه می توان انتشار دی اکسید کربن ناشی از فعالیت های شهری را از طریق حفظ یا افزایش ترسیب کربن در مناطق شهری و اطراف آن ها جبران کرد، یک سوال علمی مهم است. اگرچه اکوسیستم های طبیعی زمینی بخشی از دی اکسیدکربن منتشر شده را ترسیب می کنند، پایداری طولانی مدت این سرویس اکوسیستم ها تحت تاثیر وضعیت تنوع زیستی آن هاست. در این تحقیق با استفاده از داده های حاصل از بررسی های میدانی، اندازه گیری های صحرایی و آزمایشگاهی، ظرفیت ترسیب کربن پوشش گیاهی حاشیه شمال غربی کلان شهر تهران تخمین زده شد. شناسایی روابط زیتوده با شاخص های تنوع، غنا و یکنواختی نیز با آزمون همبستگی پیرسون بررسی شد. بررسی نتایج نشان داد شاخص تنوع سیمپسون و شانون وینر نرمال بوده و توزیع آن ها متقارن است. در بررسی شاخص های غنا نیز هر دو شاخص مارگالف و منهنیک از توزیع نرمال برخوردار بودند. توزیع شاخص یکنواختی هیل نرمال نبود اما شاخص یکنواختی پیت از توزیع نرمال برخوردار بود. بررسی رابطه زی توده رویه زمینی پوشش گیاهی منطقه مورد مطالعه با شاخص ها نشان داد بین شاخص تنوع سیمپسون (0/039>n=38, p و 66/91٪=r)، تنوع شانون-وینر (0/033>n=38, p و 53/58٪=r)، غنا مارگالف (0/033>n=38, p و 21/52٪=r)، غنا منهنیک (0/035>n=38, p و 19/71٪=r) و یکنواختی پیت (0/010>n=38, p و 17/36٪=r) با زی توده روی زمینی رابطه معنی دار و مثبت وجود دارد. شرایط و ساختار پوشش گیاهی حاشیه شهر ها می تواند مبین وضعیت ترسیب کربن در منطقه باشد و میزان ترسیب کربن چنین اکوسیستم هایی به صورت مستقیم تحت تاثیر شاخص های تنوع، غنا و یکنواختی پوشش گیاهی است.