اثربخشی طرحواره درمانی بر صیمیمت و نارسایی هیجانی زوجین دارای روابط آشفته

مطالعه حاضر، با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر صمیمیت و نارسایی هیجانی زوجین دارای روابط آشفته شهر تهران در سال 1398 بود.

مطالعه حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زوج های دارای روابط آشفته شهر تهران بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش در 12 جلسه 90 دقیقه ای مداخله مبتنی بر آموزش طرحواره درمانی را دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. ابزار اندازه گیری مورد استفاده در پژوهش، پرسشنامه صمیمیت والکر و تامپسون (1983) و پرسشنامه نارسایی هیجانی تورنتو (1994) بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه از طریق نرم افزار spss19 در دو بخش توصیفی و استنباطی (کوواریانس) انجام پذیرفت.

نتایج نشان داد میانگین صمیمیت زوجین با روابط آشفته تغییر پیدا کرده است و باعث افزایش صمیمیت در زوجین شده است. همچنین آموزش طرحواره درمانی، نارسایی هیجانی زوجین با روابط آشفته را کاهش داده است.

بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش طرحواره درمانی بر بهبود نارسایی هیجانی و صمیمیت زوجین با روابط آشفته تاثیر مثبت گذاشته است.