مقایسه اثر عصاره چغندر قرمز (.Beta vulgaris L) و اسیدفولیک بر عمر گلجای دو رقم گل شاخه بریده رز

در این پژوهش تاثیر عصاره چغندر قرمز و اسیدفولیک در طی سه آزمایش بر عمر گلجای گل های رز شاخه بریده رقم های قرمز (سامورایی) و سفید (وایت آوالانچ) بررسی شد. در آزمایش اول چهار غلظت عصاره چغندر قرمز (صفر، 50، 100 و 200 میلی لیتر در لیتر) و در آزمایش دوم سه غلظت عصاره چغندر قرمز (صفر، 20 و 50 میلی لیتر در لیتر) استفاده شد. در آزمایش سوم چهار غلظت صفر، 25، 50 و 100 میلی گرم در لیتر اسیدفولیک به همراه 2 درصد ساکارز مورداستفاده قرار گرفت. گل ها به صورت تیمار کوتاه مدت (24 ساعت) در این محلول ها نگهداری شدند و پس از آن تا پایان عمر گلجای در آب مقطر قرار داشتند. صفات مورد ارزیابی شامل عمر گلجای، وزن تر نسبی، محلول جذب شده نسبی، میزان آنتوسیانین، کلروفیل، نشت یونی و محتوای نسبی آب برگ ها بود. نتایج نشان داد که عمر گلجای و وزن تر نسبی رقم سفید وایت آوالانچ در کل نسبت به رقم قرمز سامورایی بیش تر است. با افزایش مقادیر عصاره چغندر قرمز، مقدار آنتوسیانین در گلبرگ های گل های تیمار شده افزایش نشان داد. اما در مقابل در غلظت های کم تر عصاره مقدار محلول نسبی جذب شده و در نتیجه عمر گلجای افزایش یافت. در آزمایش سوم وزن تر نسبی و میزان محلول جذب شده در تیمار شاهد که شامل آب مقطر به علاوه دو درصد ساکارز بود در همه روز ها بیش تر بود و پس از آن تیمار 25 میلی گرم در لیتر اسیدفولیک بهترین عملکرد را داشتند. پیشنهاد می شود که از غلظت های کم تر این ترکیبات و همراه با ترکیبات ضدمیکروبی استفاده شود.