سنجش پایداری اقتصادی و اجتماعی شهرستان های استان مازندران طی دو دوره سرشماری 1385 و 1400

از چالش های پیش روی برنامه ریزان شهری، مدیریت مطلوب شهری و منطقه ای و توازن و تعادل در میزان توسعه شهرها است. در همین راستا، هدف اصلی این پژوهش سنجش و تحلیل روند پایداری اقتصادی و اجتماعی شهرستان های استان مازندران طی سرشماری 1385 و 1400 بود.

روش شناسی:

 این پژوهش از نوع کمی بوده و به شیوه پیمایشی با استفاده از داده های دستگاه های دولتی و سرشماری 1385 و 1400 انجام شد. به منظور شناسایی مولفه های پایداری، 30 نفر از اساتید و خبرگان حوزه برنامه ریزی شهری به روش تصادفی ساده به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند که پایایی پرسش نامه با استفاده از پیش آزمون و آزمون آلفای کرونباخ با ضریب 812/0 مورد تایید قرار گرفت. سپس پایداری 16 شهرستان استان مازندران در سرشماری 1385 و 22 شهرستان در سرشماری 1400 با استفاده از مدل های بارومتر پایداری و الکتر، ارزیابی شد. در انتها با تکنیک کاپ لند، رتبه نهایی پایداری شهرها مشخص شد.

شاخص های اقتصادی و اجتماعی نشان داد شهرستان های ساری، بابل، آمل، قایم شهر، تنکابن و چالوس از رتبه های بالاتری در ابعاد پایداری برخوردارند. همچنین شهر ساری به دلیل مرکزیت اداری-سیاسی و سیاست قطب رشد، برتری خود راحفظ کرده است و باعث تمرکز فعالیت ها و امکانات اقتصادی، سیاسی و جمعیتی در استان شده است.

شهرستان های استان مازندران پایداری متفاوتی داشتند و معضل ناپایداری، از نظر اندازه بیشتر به شهرهایی با اندازه کوچک و متوسط و از لحاظ شاخص ها بیشتر به مسایل اقتصادی باز می گردد.